München, de stad die nooit slaapt...

Hallo Leute!

Whaaaa tijd blijft vliegen! (Goed teken, toch :P). Eventjes 3 weken terugspoelen. Die week ging al snel om, want ik had het druk met het aankomende weekend! Iedere dag rennen en vliegen en zo zat ik op vrijdagavond in de trein. Had mijn koffer weer aan boord weten te slepen en uiteindelijk een plaatsje gevonden. Nog voor mijn overstap in Mannheim werd ik een beetje onrustig. We hadden een vertraging en ik zou mijn aansluiting misschien niet halen. En het werd natuurlijk erger (ik en vertragingen…. Herinner je de horror van mijn vlucht Berlijn – Florence juli vorig jaar :O ) . Ik haalde gelukkig de volgende trein. Maaarr.. ja hoor die zou ook een vertraging hebben. Van maar liefst anderhalf uur!! Er was iemand voor de trein gesprongen een paar uur eerder. Maarrr wij hadden geluk, het was net opgelost! Dus dat viel mee die 20 min. Maar toen stonden we bij Frankfurt Flughafen en moest de machinist wisselen. En waar was de nieuwe machinist. DIE WAS ER NIET! Om melig van te worden. Uiteindelijk wisten ze er eentje uit Frankfurt centrum te plukken die met een taxi onze kant uit kwam. Werkelijk, ‘georganiseerde Duitsers’. Juist ja, laten we ook meteen nog even 2 extra stops ertussen plakken en toen kwamen we 3 kwartier te laat aan in Keulen. Gelukkig ging er nog een trein en kwam ik om 1u ’s nachts aan in Keulen. Blij stond Yves me op te wachten. Joepie, gezellig! En geheel volgens traditie verreden we ons uiteraard. Na wat rondjes door weet-ik-veel-waar, omdat alle opritten naar de snelweg afgesloten waren, kwamen we om half 3 thuis. Poeh. Even volgestouwd met snacks en het weekend kon beginnen.

Zaterdag hadden we bbq van Yves’ familie! Wat leuk zeg, in een weiland. Lekker in het zonnetje gezeten en weer heel wat nieuwe handjes geschud en lekker gegeten. Gezellig! En leuk om iedereen weer te zien. Alsof ik nooit weggeweest was! Fijn zo’n relaxed weekendje. En ’s avonds natuurlijk ook weer buiten gezeten. Lekker zeg zo’n zomergevoel, dat mis ik toch wel een beetje in München waar ik geen balkon of tuin heb.

Op zondag weer iets te doen! Ik kan ook geen weekendje terug komen zonder het helemaal vol gepland te hebben hè. Mijn peetoom Bert was getrouwd met Angelo! Jaaaa eindelijk na een kwarteeuw haha. Leuk feestje in hun tuin. Gezellig om iedereen weer te zien, want ja hoe vaak is onze familie nou bij elkaar. Het was lekker weer, iedereen kon Yves eens zien en de middag vloog voorbij. Hier en daar wat bij gekletst, lekker gegeten en toen was het alweer tijd om te gaan. Weer fijn buiten kunnen zetten en toen was het laatste nachtje alweer aangebroken.

Op maandag heerlijk kunnen uitslapen en van een fantastisch ontbijtje van Yves in de tuin kunnen genieten. Bounty gezellig erbij onder de tafel en het geluk was compleet. Fijn een blokje met mijn pluizebol gaan wandelen (in de bloedhitte!) en toen was het echt tijd om te gaan. Om een uur of 4 waren we in Aken. Kochten wat te eten en drinken en zaten nog even samen. En even later reed ik alweer weg.. Op naar de volgende keer!!

Gelukkig deze keer geen vertraging. De week vloog weer om. Net als een week eerder ging ik druk op Dirndl-jacht voor het Oktoberfest haha. Zonder in stijl gekleed te gaan kom je er niet binnen en de Münchener winkels zitten al een tijdje volop in de sfeer. Op woensdag slaagde ik dan eindelijk! Na eindeloze passessies met jurkjes met korset die strak in je middel zitten en van boven veel te ruim zijn. Ik heb duidelijk geen Beiers dirndl-figuur. Maar ik heb een leuk rood-blauw exemplaar! Viel nog niet mee, aangezien de favoriete kleuren hier groen en paars/ roze schijnen te zijn.. mijn minst favoriete keuzes.

Op vrijdag had iemand in ons team ineens lekker honger. Wilde niemand toevallig mee sushi halen? Een voor een stemden we toe en uiteindelijk wandelden we in de pauze met z’n allen naar een sushi tentje in de buurt (jeetje goedkoop en lekker!), namen onze bakjes mee en ploften lekker op de banken op kantoor neer met onze guilty pleasure. Yum dat smaakte! En ’s middags was dan ook eindelijk weer een welverdiend weekend aangebroken! Volop uitverkoop in München en nog steeds lekker zomers weer, dus ik ging na het werk heerlijk een rondje door de stad struinen. Ik stond met wat leuke dingetjes in mijn handen toen ineens het eerst berichtje binnenkwam in de groepsapp van ons team op het werk. Een schietpartij! Langzaamaan begon iedereen te reageren en nieuwtjes te delen. Tja, ik was in een winkel en ging rustig verder met mijn ding. Geen idee wat ik anders moest. Om mij heen was het rustig. Maar de berichtjes bleven maar binnenstromen en toen kwamen ze ook nog eens van familie en vrienden buiten München. Door de aanhoudende berichtenstroom van mijn collegaatjes en hun steeds dringender wordende “Daphne ga alsjeblieft snel naar huis” werd ik na een tijdje toch lichtelijk zenuwachtig. Niemand wist precies wat er aan de hand was, behalve dat er misschien 3 daders hadden lopen schieten, op loopafstand van waar ik de eerste week gewoon heb; en ze in de U-bahn gestapt waren. Zeer waarschijnlijk míjn U-bahn, die als beginhalte Olympia Einkaufszentrum heeft… Ik ging met mijn aankopen snel naar buiten, terwijl de batterij van mijn telefoon snel leeg liep door alle berichten. Om mij heen een en al vrolijkheid: toeristen, volle terrassen, muziek, een Hare Krishna parade.. Niemand leek iets in de gaten te hebben behalve ik. Ineens kwam de eerste helikopter overgevlogen. Mensen keken verbaasd omhoog. Op Marienplatz werden hordes mensen tegengehouden voor de trappen. De verwarring begon te komen. Snel liep ik door, terwijl mij de dringende oproep ter ore kwam van grote openbare plekken weg te blijven. En daar stond ik dan, op het bekendste plein van München. Ik wist ook even niet waar ik het zoeken moest. In ieder geval precies de andere kant uit dan Karlsplatz een stukje verderop, waar volgens de laatste geruchten ook een schietpartij bezig was. Het begon te regenen, ik had geen idee waar ik een bus moest krijgen en intussen werd het hele metronet stilgelegd. Ik kreeg een lumineuze ingeving en nam contact op met Giulia. Die was gelukkig thuis! Ik waagde me nog door metrostation Isartor en kwam verregend en hijgend bij Giulia aan. Veilig! Wat een paniekerige berichten allemaal. Ik was een beetje van slag. En toen begon de geruchtenstroom pas. Ik dacht even mijn telefoon op te laden, een bus uit te zoeken en naar huis te kunnen. Maar nee. Inmiddels werd alle openbaar vervoer gestopt, mochten taxi’s niet meer rijden en niemand meer de straat op. Onophoudelijk vlogen er helikopters over en loeiden sirenes door de straten. Er zou iets aan de hand zijn bij Karlsplatz, geschoten worden bij Marienplatz, een aanslag bij restaurant Hans im Glück, een bom bij festival Tollwood, rondrennende mensen overal. In de Hofbräuerei werden ruiten ingeslagen zodat mensen naar buiten konden vluchten. Het centraal station werd geëvacueerd en gesloten. Een collegaatje zat vast in een sportschool en een ander in een restaurant dat alle deuren op slot gedaan had. Paniek alom. Met Giulia keek ik het onophoudelijke nieuws. En uiteindelijk doodse stilte. Zo stil had ik het nog nooit gehoord, ook toen ik in haar studio gewoon had. Afgezien van de sirenes en helikopters lag heel München stil en zagen we door de ramen iedereen nieuws kijken. Uiteindelijk bleek van alle geruchten helemaal niks waar, maar was/ waren de dader(s) nog niet gevonden. Het dodental liep op en heel veel mensen waren gestrand in de stad. Ik zat gelukkig veilig bij Giulia en we maakten er toch nog maar iets van. Uiteindelijk pompten we een luchtbed op, kreeg ik een fijn slaapshirt en hadden we een spontane ‘sleepover’. Ik kon met geen mogelijkheid helemaal naar huis gaan; met haar fiets gaan leek uiteindelijk toch geen goed plan meer.

Op zaterdag scheen de zon vrolijk en zat er iets meer leven in de omgeving. Gelukkig! Volgens de laatste berichten waren ’s ochtends de trams, bussen en metro’s weer gaan rijden. De dader was gewoon die dode die ze de avond ervoor al lang gevonden hadden. Alle paniek en drama om niks. Tja… Had dus gewoon naar huis gekund. Maar dat was me toch wel een aparte ervaring… Die hele dag voelde raar. Mijn ritme was verstoord. Had 24 uur eerder allemaal plannen voor mijn weekend gehad maar wist nu even niet waar ik het zoeken moest. Friste me thuis op en ging toen maar met de fiets het centrum in; verder waar ik de vorige middag gebleven was. Het was vol in het centrum, de toeristen waren weer overal. Toch leek het op sommige plekken rustiger te zijn, stiller. Een aantal winkels bleef gesloten, met briefjes op de deuren die medeleven betuigden aan de slachtoffers. Waaronder grote winkels als Scotch & Soda, C&A, Pimkie. Het was raar. Maar eigenlijk ging iedereen weer rustig verder. Ik ook. Rende als vanouds het centrum door en de dag was voordat ik het wist voorbij.

Op zondag dan mijn grote plan van het weekend: ik ging eindelijk naar de wasserette! Ik had er zo niét op verheugd… Gelukkig was het er niet zo druk. Maar oké, toen begon het al. Een pinpas of briefjes vanaf €20 pakte de automaat niet. Waren natuurlijk de enige dingen die ik had. Dus maar een thee gekocht in de automaat. De smerigste thee ooit. Felroze en werkelijk mierzoet. Ik kreeg mijn €19,20 wisselgeld in muntjes terug. Ze vielen allemaal over de vloer en toen had ik alsnog bekijks van de paar mensen die er zaten. Gezellig. Uiteindelijk gooide ik het eerste fortuin in de machine en drukte op een groen nummer. Top!! Bleek op die machine een briefje te plakken dat hij buiten gebruik was. Doei geld! Na zo’n beetje al mijn geld opgemaakt te hebben draaiden uiteindelijk 4 machines. Pfff wat een karwei. En geldklopperij. Gelukkig duurden ze allemaal maar ongeveer een half uur. Twee keer liep ik met volle tassen terug naar mijn studio. Ik bouwde mijn kamer vol met wasrekken en stoelen met was. Het rook heerlijk en ik was trots. Ik ging nog op een fijne avondwandeling in de buurt achter mijn gebouw. Prachtig! Ik was er nog niet geweest. Mooie huizen, straten en parkjes. Fijn  ! En een gevangenis; maar dat terzijde hahaha. Uiteindelijk een fijn weekend!

En toen was het alweer vorige week. Helaas was het weer iets minder na de tropische periode sinds mijn aankomst hier. Op woensdagmiddag hadden we een teamuitstapje. We gingen met ons team en Jasmin van PR Krimi Geocaching doen! Na een hele excel-sheet was dit unaniem eruit gekomen als leukste uitstapje. Geocaching als in die hobby dat mensen geografische locaties moeten vinden op basis van coördinaten. En wij deden dan de Krimi versie, oftewel een moord oplossen! Yessss. Ik was in een groepje met Emily, Alison, Jasmin en Kristina. Het was in het Duits, maar dat was goed te doen. Gewoon goed zoeken naar magnetische objecten zoals prullenbakken en lantaarnpalen, waar de magnetische schijfjes op zouden plakken, samen met een briefje met raadsel. Dat raadsel zou oftewel een dader, moordwapen of locatie van de lijst uitsluiten. We moesten ons lijstje met coördinaten afgaan om ze allemaal te vinden. Helaas was het erg bewolkt en zou ons elektronisch coördinaten machientje dus een afwijking hebben. Een grote ook nog! We stonden op een bepaald moment op een zogenaamde afstand van ons coördinaat van 16 meter, toen we het schijfje vonden. Top apparaat! Erg behulpzaam als je midden in een drukke winkelstraat een schijfje van een centimeter doorsnee moet vinden… Chaotisch renden we door de stad. Geen idee van hoe ver coördinaten uit elkaar liggen.. Poeh heee. De eerste 3 schijfjes vonden we al niet. Na een wanhopig telefoontje naar de organisatrice kregen we te horen dat het eerste schijfje in een muur verstopt zat. Huh? Hoe zat het dan met ijzeren objecten? Ja hooor... uiteindelijk vonden we er ook eentje tussen de viooltjes in een plantenbak. En in de stromende regen renden we verder. Pfff veel te lastig dit. Hadden ontzettend veel lol maar het was be-la-che-lijk lastig! En om nou een beetje onder mensen die op een ijzeren bankje te gaan staan staren en daar uiteindelijk een schijfje onderuit te halen en geniepig terug te plaatsen voor het andere team, is toch een beetje raar. Maar het was een heel leuke activiteit en we hadden als eerste met onze gevonden coördinaten het eindpunt gevonden en bereikt! We kregen allemaal een flesje likeur. Alleen bleek onze dader niet te kloppen hahahahaha. We deelden uiteindelijk de gewonnen fles champagne met het andere team dat de gehele oplossing wel goed had. Missie geslaagd! Daarna ging ik nog wat eten met Alison, Emily, Laura en Susanne. Heel gezellig en weer een nieuw restaurant ontdekt! Toen ik thuiskwam was ik kapot. Maar echt een aanrader zo’n geo-speurtocht!

Op donderdagavond was het heerlijk zwoel en had ik weer een leuk afspraakje! Ik ging met Giulia uiteten! Ze had me gezegd dat ze pizza's bij Eataly echt heerlijk zijn, dus uit de mond van een Italiaanse klonk dat erg goed! Fijn zaten we de hele avond op het terras en genoten van onze goed met tomaten en kaas belegde pizza's en een wijntje; terwijl we alweer veel bij te kletsen hadden. Gezellig!

Op vrijdag weer een soort teamevenementje. Marie-Laure had al een baan gevonden voor na haar stage en ging nu een maand eerder weg! Jammer! Maar heel fijn voor haar. Dus hadden we een afscheidslunch! Heerlijk Vietnamees gaan eten met het team. Yes, een goede Vietnamees, daar was ik nog naar op zoek! Het was weer een heerlijke dag en we genoten van lekker eten! Perfecte aanloop naar het weekend.

Op zaterdag een beetje op tijd opgestaan. Fijn wat rond gerommeld, boodschappen gedaan en toen naar Giulia gefietst. Daarna samen door naar Schwabing, naar haar vriendin Jacqueline. En toen met zijn drieën naar Schloss Nymphenburg, He-le-maal aan de andere kant van München. Na een gigantische fietsroute kwamen we er aan. Adembenemend!! Heb nog nooit in mijn leven zo’n groot slot gezien! Overweldigend. En oh zo mooi! Heel indrukwekkend. Helaas bleken we niet in de het slotpark te kunnen zitten. In de veruit strekkende velden en bossen stonden netjes bordjes dat er iet op het gras gelopen mocht worden. Pffff. Ohja, en er mocht ook nog niet gefietst worden. Dat werd ons duidelijk tig keer toegeroepen terwijl wij stapvoets voorzichtig vooruit gingen. “Blöde arsch….” Kregen we ook nog over ons heen. Welkom in Duitsland. Heel wat scheldpartijen later vonden we eindelijk een uitgang. Met een hele omweg gingen we naar Hirschgarten. Mooi park! Lekker rustig. Heerlijk in het zonnetje gezeten, genoten van koekjes en fruit. Ahhh fijn. Toen hadden we het grandioze idee ergens iets te gaan drinken. Er vlogen allerlei straatnamen en Biergartens in het rond en ik stemde overal mee toe. Met natuurlijk weer een giga omfietsroute (kan ik nooit zonder vertraging of verdwalen ergens heen gaan??) kwamen we weer uit Schwabing. (Het dakterras bij de TU was niet beschikbaar vanwege een bruiloft pff). We ploften neer bij een Biergarten. Nee halve liters ging echt niet, ze hadden alleen nog liters. Werkelijk?? Nog een Breze erbij met Obatzda en we konden geen stap meer verzetten. Later die avond sleepten we ons naar onze fiets. En bij thuiskomst had ik er ruim 3 uur fietsplezier opzitten. Die kilometers ga ik nog eens uitrekenen.

Gisteren had ik daarom een heerlijk rustig dagje. Fijn binnen gebleven, naar de regen gekeken, opgeruimd en gepoetst. Vandaag bleek ik toch echt nog zadelpijn te hebben. Maarja, de week is weer zonnig en zomers begonnen en de dag vloog om zo met alle drukte zonder stagiaire op het werk. Laat dat volgende weekend maar weer komen ;) !

Bis bald und Gute Nacht!! –xx–