Un nouveau départ

Bonjour, bonsoir! Hier een eerste berichtje vanuit het zomerse Zuid-Frankrijk, waar ik heen gegaan ben voor een nieuwe uitdaging als Team Lead voor een BE-NL content team. En tot nu bevallen het werk en de stad ontzettend goed! Ik begin mijn draai op het werk goed te vinden, heb leuke collega’s, een interessante baan en ook al leuke vrienden en bezigheden daarbuiten. En natuurlijk een prachtige woonplaats!

Zou ik wel, of toch niet … Hmmm. Een reisdagboek bijhouden heeft me al heel wat tijd gekost in de afgelopen jaren, maar ook een mooie manier gebracht om herinneringen terug te halen. Dus waarom niet weer even wat tijd spenderen aan het neerpennen van mijn leukste bezigheden, al is het maar een keer in de zoveel tijd. Dus hier gaan we dan. Ik ga proberen om voor mezelf – en alle geïnteresseerde lezers – mijn leukste en opvallendste ervaringen in korte verhaaltjes bij te houden, tijdens de eerste paar maanden van mijn tijd hier. Daarna hoop ik hier gesetteld te zijn en ben ik zoals altijd via fotografische content te volgen op social media.

Het is al ruim een maand geleden dat ik na een flinke verhuizing (dankjewel pap, mam en familie) en een omslachtige reis hier in Aix-en-Provence aankwam. Nr. 5 op mijn lijstje van buitenlandse avonturen. En hopelijk eentje waarna ik niet meer naar Nederland terugkeer; maar over een aantal jaren een nieuw avontuur elders aanga; of wie weet, misschien blijf ik wel hier plakken. Na een autorit naar Luik, volgde de trein naar Brussel, vervolgens de trein naar Parijs, een taxirit door de drukke stad van het ene naar andere station, de sneltrein naar Aix-en-Provence en toen een laatste taxi naar mijn onderkomen. Geloof het niet, dit was de snelste optie!

Ik verblijf in een mooie studio met balkon in een appart’hotel, totdat ik een appartement hier gevonden heb. En dat is nog niet zo gemakkelijk! De Fransen houden enorm van regeltjes en vertrouwen geen mens. Dus mijn zoektocht is helaas nog niet veel opgeschoten. Hopelijk kan ik in de komende maand een fijn plekje vinden. Dan kunnen al mijn spulletjes hierheen en natuurlijk mijn konijn Bailey en kunnen we hopelijk chillen op mijn nieuwe balkon. Want een balkon zou fijn zijn; ook al waarschuwt iedereen me dat het kwik hier gemakkelijk stijgt tot 40 graden tijdens de zomermaanden en het buiten niet te harden is. ‘Een klap in gezicht’ wanneer je de deur uitstapt. Ik ben benieuwd! Want waar het de afgelopen tijd al in de hogere regionen tussen de 20 en 30 graden is, had ik in mijn eerste week enorme pech met het weer. Ik dacht een weekje voor mezelf te hebben -om de stad te verkennen en een beetje vakantie te vieren voordat ik begon met werken; maar dat plan viel letterlijk en figuurlijk een beetje in het water. Daar waar ik zonneschijn en lange wandelingen verwachtte, werd het regen met pijpenstelen en korte bezoekjes aan het centrum. De regen kwam met bakken uit de hemel en gutste over de straten. Binnen 5 minuten was ik doorweekt en heb dus niet eens de moeite genomen foto’s en filmpjes te maken. Want wat een spektakel was dat! Hier zijn ze duidelijk niet gewend aan dit oer-Hollandse weer, want er stroomden heuse watervallen vanuit verhoogde terrassen en tuinen, via trappen en straten naar beneden. Wanneer je in zo’n gebouw woont, was er geen mogelijkheid je voordeur te bereiken. Zelfs de straten stonden binnen de kortste keren blank. Dan wel weer super aardig vergeleken bij Nederland: echt alle auto’s gingen langzamer rijden en van rijbaan wisselen op het moment dat ik op de stoep liep, zodat ik geen enkele tsunami mijn kant op gekregen hebt. Waarvoor: merci!

Fransen zijn dan toch wel erg beleefd denk ik. Overal bonjour, bonsoir, merci, de rien, excusé-moi. Op mijn werk zal niemand de deur voor je laten dichtvallen en raak ik je per ongeluk aan, krijg ik meteen excuses. Want ja, daar is dan ook nog Covid, hè. En die mondkapjes. Vinden ze fijn. En broodnodig. Toen ik mijn Franse manager vertelde dat dat in Nederland toch niet nodig is, zelfs als je achter je computer aan je bureau zit een mondkapjes dragen, keek hij me geschokt aan: “gekke Hollanders”. Ik zal je zeggen dat het ontzettend benauwend is, van 9u (als ik begin met wandelen naar het werk), tot een uur of half 7 (als ik weer terug ben), bijna non-stop een mondkapje dragen. Want ja, op straat draag je die natuurlijk ook. Met afkeurende blikken tot gevolg als je het eens niet doet. Die anderhalf uur middagpauze is dan ook een opluchting, dat mondkapje laten we steeds vaker links liggen. Je zit toch in de buitenlucht op het bedrijfsterras. Dat is dan wel weer mooi meegenomen: een Franse full-time werkweek bedraagt 35 uur. Ik, totaal geen ochtendmens, hoef pas om half 10 present te zijn; en ben dan op een prima tijd thuis zodat ik nog nuttige dingen kan doen, een beetje chillen en laat op de avond koken. Het perfecte Daphne-ritme.

Laatst heb ik zelfs geprobeerd voor een lunchafspraak naar de stad te gaan. Dat ging ook wel, maar ik heb toch enkel een drankje gehad omdat het zo ont-zet-tend druk was op dat terras en het waarschijnlijk veel te lang ging duren. Zoals waarschijnlijk ook in Nederland toen de terrassen weer openden, was en is het enthousiasme hier enorm. Wel enorm gezellig ook. De stad begint nu echt te leven en ik heb het zo goed naar mijn zin! Aix komt absoluut in mijn top 3 favoriete plekken waar ik gewoond heb. Ik kijk mijn ogen uit en word er helemaal blij van. Die ‘lunch’ was trouwens met wat meisjes die ik via Facebook had leren kennen, vier totaal verschillende nationaliteiten aan 1 tafel, super gezellig. En zo zat ik ook al in de eerste week dat de terrassen openden 5 aaneengesloten dagen met allerlei uiteenlopende collega’s, vrienden en bekenden op het terras. Maar ook in mijn eerste week had ik al een lunchafspraak en een picknick. Ik heb echt al een groepje mensen die ik vrienden kan noemen. Leuk leuk! Afgelopen week kwam daar nog een bedrijfsfeest en een poolparty bij en zo hobbel ik van etentje naar terrasje met drankjes. Lekker, die Franse zomer. Maar oh wee als je je mondkapje vergeet als je opstaat, er zal je altijd wel iemand op je fout wijzen.

Covid vinden ze denk ik maar eng, dus vliegen je niet alleen de mondkapjes, maar ook de vaccins om de oren. Als een van de laatste mensen die ik ken en na het wat uitgesteld te hebben (vooral vanwege de enorme afstanden hier en interessante infrastructuur) ga ik aankomende zaterdag dan maar met 2 leuke collega’s op een vaccinatie-roadtrip. Vraag me niet naar waar het dorp precies ligt, maar we regelen wel een Uber naar onze afspraak. Weer eens iets anders zo op je zaterdagmorgen. Waarschijnlijk zien we onderweg nog van alles moois ook. We hebben zelfs een combi-afspraak weten te maken, zodat we alle drie tegelijk kunnen; en dan half juli weer. Gezellige mensen, die Fransen. Ik ben in ieder geval benieuwd.

Dan nog zo’n Franse eigenaardigheid: cheques. Daar houden ze hier van. Heel erg. Contant geld ook. Bankpassen minder. Toen ik afgelopen weekend naar een schoonheidsspecialiste ging en niet alles in contanten bij me had werd me doodleuk aangeboden toch gewoon met een cheque te betalen?? Of dan die mevrouw voor me in de supermarkt die maar voor enkele euro’s op de band had liggen en heel plechtig een cheque daarvoor ging uitschrijven. Werkelijk merkwaardig. Ook opvallend, ik doe overal mijn best in mijn beste Frans, beginnen er zomaar wat oudere medewerkers van supermarkten Engels terug te praten. Gebrekkig, dat wel. Maar toch. Leuk, jawel. Handig, ook een beetje. Maarja ik wil ook oefenen. En dan die meneer op de markt die “Oh, Deutsch” vroeg aan me? Euhh... bijna? Heel aardige mensen wel overal en leuke gesprekken met mijn basis-Frans. De zaterdagmarkt is mijn place-to-be. Elke week vind ik weer iets nieuws, van bloemen tot kaas, vis, tapenade en kleding, de markt heeft het allemaal. Afgelopen zaterdag kregen een vriendin van me en ik, na een gezellig gesprek met een door mij aanbevolen kaasboer, zelfs een gratis stuk kaas toegestopt: “Kaas gevuld met die [gele] bloemetjes, je weet wel, die bloemetjes die de koeien eten”. Nou de kaas met de koeien-bloemetjes is in ieder geval lekker. Ik kan uren over de markt slenteren; ik kijk er elke week naar uit. Een keer ben ik een hele zaterdag in de stad blijven plakken: uiteindelijk met wat collega’s na de markt op een terras beland. De hele middag hebben we bij het stadhuis trouwerijen zien plaatsvinden. Lopendebandwerk, maar toch zo leuk. Allemaal mooie feestgangers en het halve terras weer klappen als er een nieuw paartje naar buiten kwam.

Zo kan ik nog wel even doorgaan… Deze week ben ik buiten werk, mijn dagelijkse woning-zoektocht en nog meer terrasjes, ook druk met een moestuintje dat ik vandaag op het werk mee naar huis heb gekregen (fingers crossed, want iedereen die me kent weet dat ik zelfs onverwoestbare vetplantjes dood weet te maken), het voorbereiden van een ‘grappige’ introductie op de volgende bedrijfspresentatie van de andere 27 nieuwelingen en mezelf; en natuurlijk het mentaal opslaan van nog meer anekdotes en interessante weetjes.

À bientôt!