Parte 2 del mio viaggio in Italia

...

De dag erna zaten we weer op tijd aan het ontbijt in de ‘tuinkamer’ (een compleet glazen kamer in de tuin compleet met bankstel, tv en eettafel), klaargemaakt door Francesco. Hij had een taxi voor ons geregeld en die kwam ons netjes om 9u ophalen. Om kwart voor 1 zeiden we elkaar alledrie ‘goodbye’. Hopelijk tot snel, want wat was het leuk! Zoveel gedaan en meegemaakt! Moesten we vaker doen. Veel gelopen, weinig gegeten: wil je ooit op dieet, ga met Jess, Fygi en Daphne op vakantie ;) . Tot ziens en tot de volgende keer! Jess wachtte op haar trein naar Rome, Fygi en ik gingen naar onze trein richting Milaan; maar beiden zaten we compleet ergens anders. Ik zocht mijn plaats en keek de komende uren naar prachtige landschappen en steden die voorbij raasden. Rome, Florence.. ik had er zo graag even willen uitstappen. Toen ik voor de 3e keer deze vakantie uit Florence wegreed, kreeg ik toch wel even waterig oogjes. Deze keer kon ik niet even naar buiten, naar alles om me heen kijken en genieten van mijn ‘thuis’-gevoel… Hopelijk snel weer! In Bologna moest ik overstappen. Ik stond in het zonnetje op het perron een broodje te eten. Poeh, het werd hoe langer hoe warmer! Die ochtend vroeg in Napels was het al snikheet, maar hier richting het noorden werd het een stuk vochtiger dan de droge hitte in het zuiden. Ik genoot weer van een mooie reis met een voorlaatste stop in Padua (staat ook nog op mijn lijstje!), voordat ik aankwam in Venezia Mestre, de laatste halte voor Venetië. Hier moest ik eruit, want dit is de plek waar tegenwoordig de meeste Venetianen wonen. Ik liet me later vertellen dat Venetië in een spookstad aan het veranderen is, vol met toeristen, waar geen mens meer wil wonen. Wat zonde! Even later kwam Francesca aangereden, in de auto die ze me via de telefoon beschreven had. Enthousiast zwaaide ze door het raampje naar me. Ze had me in Venetië uitgenodigd vanwege haar afstudeerceremonie die die dag zou plaatsvinden. Maar omdat ze zicht al op tijd moest klaarmaken en aanmelden, had ze bedacht dat ik bij een vriendin van haar kon blijven tot de ceremonie. Dat was wel handig, deze week was al stressvol genoeg voor mij haha. Dus zette ze me in de buurt van het station af bij Anna. Enthousiast verwelkomden zij en haar ouders me. Ze hadden een mooi groot huis. Oh en ik hoefde niet met mijn koffer te slepen, ze hadden een lift :P. Whaa hoe geweldig! Anna wees me op de bovenverdieping een grote slaapkamer waar ik me rustig kon omkleden en een grote badkamer om alle tijd te nemen om me te op te frissen. Daarna stelde ze me voor aan haar ‘nonna’. Zij woonde immers op deze verdieping, dus ik was te gast bij oma. Een breed lachend vrouwtje stond al verbaasd door de voordeur te kijken want ze had stemmen gehoord en er niet aan gedacht dat we met de lift gekomen waren. Hartelijk heette ze me welkom. Ze bleef maar vragen of ik iets wilde drinken. Ongeduldig zei ze tegen Anna dat ze mij moest zeggen iets te drinken. Nonna had net ijsthee gemaakt. “Sedersi!” Ga zitten! Ik kreeg een groot glas van oma’s verse ijsthee. En dat smaakte toch wel goed. Nieuwsgierig zat ze me te bekijken en liet Anna van alles vertalen. Anna zei dat ik haar heus wel begreep; als ze maar iets langzamer sprak (en zonder haar sterke Venetiaanse accent :P). Oma was onder de indruk. Even later wees ze me een andere slaapkamer, die volgens haar veel beter was, want er stond ook een bureau; en wat als de gaste nou iets wilde schrijven?! De grote badkamer was inderdaad het beste, die had ze net gepoetst. Ik kreeg een grote handdoek in mijn handen gedrukt en werd verzekerd dat als er iets was ik naar oma of mama kon gaan. Anna ging nog wat dingen kopen voor die avond. Ik heb genoten van mijn rustige uurtjes en fijn getutteld. Toen Anna na een tijdje terug was keek ze onder de indruk naar mijn zwarte jurkje. Zelf had ze ook een leuk jurkje aangetrokken. Haar broer zou ons eigenlijk naar de stad rijden maar die was nog druk bezig met iets. Dus wie kwam er aangelopen? Oma :D . Mooi in haar bloemetjesjurk, met de handtas erbij, stapte ze in de auto. Zij bracht ons wel even. Onderweg begonnen Anna en zij druk te kibbelen over de airco en het rijgedrag van oma, die steevest over de middenstreep tussen de rijstroken reed :P . Het was een ware belevenis. Oma vroeg Anna nog even te vertalen naar mij dat ik aan iedereen moest vertellen dat een oude vrouw me naar Venetië heeft gereden. Dus bij deze: het is vereeuwigd! Trots reed oma tot op de taxistandplaats bij het station hahaha. Dat mocht ze heus wel, ze speelde toch immers ook taxi? :D Ik bedankt haar en we zwaaiden nonna gedag. Even later kwam een andere vriendin (Martina? Sorry hoor ben even haar naam kwijt) van Francesca aangelopen. Samen gingen we het centrum in. En dat was nog een flinke trippel! Het zweet liep over mijn rug. Het liep tegen haf 7 en was nog steeds bloedheet. Op de Ponte dell’Accademia, de brug naar de wijk San Marco, genoot ik van het prachtige uitzicht over het Canal Grande. Druk kwebbelen met de 2 vriendinnen haastte ik me achter hun aan, links, rechts, om iedere hoek weer mijn ogen uitkijkend over het zoveelste mooie plein, gezellige straatje of sfeervol kanaal. Wat was ik blij om weer in Venetië te zijn! Was er ooit toen ik jong was een dag geweest en het had tot nu toe nog steeds hoog op mijn lijst gestaan van steden om weer te bezoeken. Na een hele wandeling kwamen we op het wereldberoemde Piazza San Marco. De plaats waar de diploma-uitreiking van Francesca zou plaatsvinden. We waren een beetje laat (hoe Italiaans :P) en keken onze ogen uit over het plein. Hoe druk!! Een groot deel van het plein was afgezet en werd ingenomen door genodigden op stoeltjes. Aan het uiteinde een groot, rood, fluwelig podium met de professoren. Naast de hekken stond het vol met uitbundige vrienden van de afgestudeerden en natuurlijk veel nieuwsgierige toeristen. Het was indrukwekkend. Midden op dit machtige plein je diploma ontvangen? Waanzinnig! Dat is een kans uit duizenden. Wat een belevenis en ik mocht erbij zijn :D . Met z’n 3en gingen we op een trapje aan de zijkant van het plein zitten. Het was bloedheet en een professor zat nog middenin zijn gepassioneerde speech. En die duurde en duurde maar. We keuvelden wat en keken naar de mengeling van opgedirkte Italianen en slonzige toeristen. (Nee, er is geen enkel excuus om er als toerist belachelijk bij te lopen; doe ik ook niet). Eindelijk begon een mevrouw met het opnoemen van namen. We liepen naar en dranghek om een glimp op te vangen van het officiële gedeelte van de ceremonie. Heel handig. De afgestudeerden die aan de ene kant het podium opliepen begonnen bij de achternaam met een A, de afgestudeerden aan de andere kant bij de letter M. Dat zou dan wel lekker snel gaan voor onze Palombo! We stonden er maar en stonden er maar. Het duurde ontzettend lang! Hoeveel mensen er wel niet een achternaam met A of M hebben in Italië!! Uiteindelijk waren ze voorbij de mensen met Pa… als achternaam. Hee ze waren Francesca vergeten!! Ongeduldig stonden we te wachten. Wel zeker een uur. Ik viel bijna flauw van de hitte. En daar had je het hoor: “speciale aandacht voor de studenten die internationale studies hebben voltooid, gedeeltelijk in het Engels”. Daar was Francesca, samen met een aantal anderen, eindelijk. We klapten hard mee met iedereen en probeerden van die grote afstand wat foto’s te maken. Prachtige omgeving en een grootse ceremonie; ik was blij dit meegemaakt te hebben. Maar ook blij dat het afgelopen was. We gingen weer zitten uitpuffen op een trap. Na een hele tijd verscheen daar dan ‘dottoressa’ Francesca met aanhang, de typische Italiaanse lauwerkrans op het hoofd die afgestudeerden van een master altijd dragen. Het was natuurlijk tijd voor fotomomentje. Daarna liepen we met de hele groep weer helemaal terug door de stad. Op de Ponte dell’Accademia werden weer foto’s gemaakt, met het mooie uitzicht achter ons. Uiteindelijk kwamen we uit bij een gebouw van de universiteit. Daar was op de binnenplaats een buffet klaargemaakt. Met prosecco en andere verfrissingen en lange tafels met Italiaanse hapjes. Ohh wat heerlijk! Dat smaakte goed. En we klokten meteen wat glazen water en prosecco weg. Poeh dat luchtte op :P . Ik leerde nog wat vriendinnen kennen en liep en zat een beetje rond met iedereen. Laat op de avond was het tijd voor een typisch Venetiaanse traditie waarover werkelijk iedereen me die avond (en Francesca me al een hele tijd geleden) verteld had. Francesca en een paar vriendinnen verdwenen even en kwamen uiteindelijk terug met een in een laken gewikkelde Francesca. Net een toga, passende bij haar klassieke studie. Een paar andere afgestudeerde meiden waren door vriendinnen in kittige stoeipakjes gehesen. We liepen met een hele groep mensen naar een plein in de buurt. Daar werden uit tassen en zakken verschillende rollen papier gehaald. Grote plakkaten, per afgestudeerde één. Daarop een grote karikatuurtekening van de persoon in kwestie en eromheen beschamende foto’s, anekdotes, voorvallen en uitspraken van hem of haar. Allemaal onthouden en vereeuwigd door vrienden en vriendinnen. Net als de andere meiden kreeg Francesca een pak wijn aan haar hand vast getapet en nam plaats voor haar papier. Ze moest alle tekst gaan voorlezen. Deze was zo moeilijk mogelijk geschreven. En bij iedere fout die ze zou maken (of wanneer men er gewoon zin in had) zou iedereen “Bevi!” (“drinken!”) roepen. Met als doel haar natuurlijk zo dronken te voeren dat ze uiteindelijk helemaal niet meer uit haar woorden zou komen. Maar daarmee waren we er nog niet! Haar vriend rolde een groot stuk plastic uit langs de muur waaraan de grote papieren waren opgehangen. Want je mocht de afgestudeerden bekogelen terwijl ze aan het lezen waren! Huh? Ja echt waar.. Raar maar waar. Hij had zich goed voorbereid. En buiten de gebruikelijke tomatensaus en meel zaten er zelfs bonen en rode en witte verf in de plastic zak. Voordat ze er erg in had, had Francesca al een flink veeg rode verf in haar haren hangen. Oeii… Ze deed erg haar best met lezen; maarja met zoveel jolige mensen op een plein wordt het al snel aan chaos. Het meisje links wankelde binnen de kortste keren tegen de muur aan en Francesca hing al snel helemaal onder de smurrie. Toen me werd gezegd dat ik best mocht helpen hoor als ik wilde, bedankte ik vriendelijk (een beetje mijn vriendin staan bekogelen?) en hield in plaats daarvan braaf een nieuwe zak ‘farina’ vast waaruit broertjelief steeds vriendelijk lachend handen vol meel kwam halen. Na een hele tijd was Francesca klaar en hing ze van top tot teen onder voornamelijk rode verf en tomatensaus. Ik heb zelden iemand gezien die er zo smerig uitzag. En ze zag er lichtelijk ongemakkelijk uit. Ze probeerde zich zo goed en kwaad als het kon schoon te krijgen bij een fonteintje. Ik keek toe met wat vrienden. Eentje had me gevraagd of wij zoiets in Nederland ook doen? Nee, ik dacht dat wij Nederlanders al een stelletje malloten zijn, maar dat valt klaarblijkelijk nog mee :P . Toen vriend en broer Francesco een beetje gepoetst en opnieuw aangekleed hadden waren we klaar om verder te gaan. Een paar toeristen waren geschrokken blijven staan bij de aanblik van dit meisje onder de rode vlekken. (Mochten jullie ooit in Venetië zijn, dan weten jullie wat er aan de hand is :P). We gingen naar een plein dichtbij, waar nog veel meer afgestudeerden en vrienden zich verzameld hadden. Iedereen zat aan tafeltjes of op de grond Aperol Spritz te drinken. Hét drankje van Venetië. Nou vooruit, ik deed ook wel mee. We ploften gezellig in een cirkel neer op wat stoelen. Heel gezellige groep Italiaanse vrienden en vriendinnen die het leuk vonden dat ik erbij was. En die Aperol smaakte nog best goed (ben ik normaal gesproken helaas helemaal geen fan van). Uiteindelijk gingen alle bars dicht en besloten we ook maar naar huis te gaan. Arme vriend Marco reed nog midden in de nacht naar het huis van Anna, waar mijn koffer was blijven staan. Om 3uur konden we ons eindelijk verheugen op ons bed. F, haar vriend en nog een vriendin op haar kamer, broer bij moeder. Van drukte naar totale stilte. Ik was kapot.

Vroeg in de morgen werd ik wakker want de vriendin ging terug naar haar stad Florence (ahh jaloers!) en moeder ging naar het vliegveld. F verzekerde me dat ik gewoon moest blijven liggen. Ik viel meteen weer als een blok in slaap. Poeh dit had ik nodig. Toen ik uiteindelijk een hele tijd later fris en wel uit de badkamer kwam, zaten F en Marco met de 3 hondjes op de bank en kwam broer Gianmaria ook net kijken. Met z’n vieren aten we ‘ontbijt’. Gezellig aan de koekjes en Nutella. Ze waren helemaal weg van de Maastrichtse koekjes die ik had meegebracht en aten meteen het zakje leeg. Toen F en M even op haar kamer waren kletste ik nog wat met de broer en we tuttelden met de 3 superschattige hondjes die door de flat huppelden. Toen ik even op de gang stond hoorde ik ineens pianomuziek. Ah hij had een CD opgezet. Mooi hoor. Of…?? Ik keek om het hoekje en daar zat hij dan, met atletisch ontbloot bovenlijf, achter de piano. Huh. Iemand die als hobby gekke kapriolen maakt en van gebouwen springt, zat heel gemakkelijk razendsnel over de toetsen te glijden. Het klonk werkelijk prachtig. Serieus, ik werd er doodstil van en kreeg bijna tranen in mijn ogen. Toen het liedje klaar was keek hij me lachend aan. Of ik het mooi vond? Prachtig!! Ik heb nog nooit iemand zo goed piano horen spelen. Enthousiast legde hij me het liedje uit en speelde nog een paar andere stukjes. Toen ik zei dat ik ook een jaar of 10 gespeeld heb wilde hij graag plaats voor me maken. Helaas, ik weet absoluut niks uit mijn hoofd. En tegen zo’n talent kan ik niet op. Ik zou willen dat ik ooit zo goed kon spelen. Hij speelde nog een ander liedje voor me en uiteindelijk nog zijn absolute favoriet. Werkelijk prachtig! Ik had me geen mooiere zaterdagochtend kunnen wensen. Ik zit er nog steeds mee in mijn hoofd en voel me geïnspireerd om toch ooit weer het pianospelen op te pakken.. Uiteindelijk ging ik met Francesca en Marco de stad in. Ik ging het ‘echte’ Venetië zien, weg van de toeristen. En inderdaad, we liepen door rustige, koele straatjes, langs verlaten grachten en kwamen nauwelijks mensen tegen. Wat een rust. En wat een hitte! Het zweet gutste van ons alledrie af. Bij een groot kanaal legden ze me iets uit over het Festival del Redentore. Het is een jaarlijks feest, dat precies dat weekend weer zou plaatsvinden. Ze vonden het ontzettend jammer dat ik die middag/ avond alweer zou vertrekken. Volgend jaar moest ik weer komen; want het was iets onvergetelijks! Ze wezen me een brug die werd gebouwd op boten. Deze drijvende brug ging naar een kerk op het eiland aan de overkant waarom het hele, eigenlijk religieuze, feest draait. Daar gaat men op zondagmorgen heen. Maar het meest interessante is het immense vuurwerk dat op zaterdagavond altijd plaatsvindt. En daarna gaan de jongeren de hele nacht op het strand in de buurt zitten drinken totdat de zon opkomt. Oké, volgend jaar ben ik van de partij! We stopten bij een typisch Venetiaans barretje, waar we lokale hapjes gingen eten. Bij iedere straathoek had Marco me allerlei interessante verhalen verteld over de stad en hij had me verzekerd dat ik zeker de Venetiaanse Cicchetti moest eten! Venetianen lopen van ‘bàcaro’ (Venetiaans barretje dat typische hapjes serveert) naar bàcaro als ze uitgaan en drinken wijn en eten deze chicchetti met allerlei verschillende vrienden waarmee ze door de dag hebben afgesproken. Ik liet F en M allerlei soorten uitkiezen en genoot van een glaasje frisse wijn. De hapjes waren verrukkelijk! Echt heerlijk; ik heb geprobeerd iets te onthouden want dat wil ik eens namaken. Natuurlijk mocht ik niet betalen. “In Italië betaal je voor je gasten”, werd me op het hart gedrukt. (En als Venetianen betalen zij natuurlijk een stuk minder dan ik als buitenstaander). We maakten nog een rondje over het eiland Dorsoduro, tot we aan de punt beland waren, bij de Basilica di Santa Maria della Salute. We hadden er een prachtig uitzicht op het Canal Grande en ik liet een foto maken samen met mijn tourgidsen. Het was een geweldige middag geweest! Wat een genot, zo’n relatief rustige dag in zo’n prachtige stad. Ik had het niet willen missen! Thuis pakten we snel mijn koffer en reden naar Anna, waar nog schoenen van mij stonden. Daarna door naar het station, waar ik afscheid nam van Francesca en Marco. Hopelijk weer tot snel! Waar dan ook! Ik kocht een kaartje voor de volgende trein, want die over 3 minuten zou ik wel niet halen. Ja hoor, eenmaal op het perron zag ik die trein pas 10 minuten later aankomen. Nouja, niet erg. Geen stress deze keer. Ik had de tijd. Tegen een uur of 8 kwam ik aan in Milaan. Blij kwam Giulia op me afgerend toen ik stond te wachten voor Feltrinelli. We sleepten mijn koffer het halve station door en stapten in 2 verschillende metro’s. Ik was mijn oriëntatie helemaal kwijt. Na een stukje wandelen waren we in de buurt van haar thuis en besloten we daar in de buurt iets te gaan eten. We vonden een leuk, Siciliaans (hee een stukje Italië dat ik nog niet gehad had :P) restaurantje. Ik at heerlijke risotto met inktvis en genoot daarna van een dessert gebaseerd op canoli (maar dan nog eens 5 keer zo zwaar). Hmmm dat smaakte goed. En wat was het gezellig om een week na de bruiloft weer met Giulia te kunnen bijkwebbelen. De avond vloog voorbij. Laat in de avond kwamen we ‘thuis’. Wat een prachtig appartement waarin ze is opgegroeid! Heel iets anders dan de woningen die ik tot nu toe in Italië gezien heb. Ruim, modern, opgeruimd en licht van kleur. Geweldig. Ik kreeg Giulia’s kamer. We dronken nog iets en kletsten nog wat bij voordat we ons eigen plan trokken en ik me klaarmaakte voor mijn, voorlopig, laatste Italiaanse nacht.

Op zondag sliepen we lekker uit. Daarna ontbeten we met een cake die haar moeder gekocht had (de ouders waren op vakantie) en wat yoghurt. Ook wel lekker, na al die koekjesontbijten de laatste tijd :P . Één van de broers was ook nog thuisgekomen en kwam er nog even bijzitten. Uiteindelijk was het dan echt tijd voor mij om te gaan. Giulia wandelde met mij en mijn giga koffer naar de bushalte voor de aiport bus. Die kwam binnen korte tijd en zo zat ik ineens in de airco uit een raampje te kijken naar de laatste voorbijrazende Italiaanse landschappen van mijn reis. Het zat erop. Ik was meer dan tevreden. Heb zelden zoveel meegemaakt in zo’n korte tijd. Ik was gesloopt, maar zat tegelijkertijd ook vol met energie. Op het vliegveld struinde ik wat winkeltjes af en kocht mijn geliefde Baci chocolaatjes, Italiaanse Vogue en vond een prachtig fotoboek over Italië. Beste souvenir ooit! Op het allerlaatste moment nog wel! En deze keer geen vertraging! Opgelucht stapte ik in het vliegtuig en zwaaide in gedachten om 14u Italië gedag. Tot ziens en tot snel! Eenmaal in Berlijn was de lucht was grijs, maar gelukkig was het niet al te koud. Lichtelijk in de war door de onduidelijke aanwijzingen op vliegveld Schönefeld zocht ik mijn weg naar de makkelijkste optie om in het centrum te komen. Voor de laatste keer sleepte ik mijn koffer door het openbaar vervoer. Mijn trouwe koffer, die veel met mij had meegemaakt :P . Met verse croissants en wat fruit op zak rende ik door de wind naar huis. Huis? Zo voelde het eventjes niet. Ik had de afgelopen week geen moment aan mijn leven in Berlijn gedacht. Ik was weer even in mijn element. Mijn Italiaanse element. Ik deed de hele avond ook bijna niks meer, behalve foto’s bekijken op de laptop en me opnieuw amuseren met mijn herinneringen. En meteen even Skypen met pap en mam. Wel zo leuk om even mijn geweldige verhalen kwijt te kunnen :) . Op het werk zouden ze de week erna opmerken dat ik zo stil was sinds mijn vakantie. En hier zit ik dan, nog steeds te dagdromen over dit waanzinnig mooie land, met lieve mensen en één van de beste reizen ooit. (En nog steeds lichtelijk in schok over de tornado die Florence afgelopen zaterdag heeft getroffen). Ik hoop snel weer meer Italiaanse avonturen te kunnen toevoegen aan mijn herinneringen.

Met Tiziano Ferro, Emma Marrone en Marco Mengoni op de achtergrond sluit ik neuriënd deze blog af. De reis van mijn leven en een passend bijbehorend verhaal. Iets om nooit te vergeten.

Buona notte! –xx–