Il mio viaggio indimenticabile attraverso l'Italia

Buonasera!

Daar ben ik eindelijk weer! Al meer dan 3 weken nadat mijn reis naar Italië begon. En wat heb ik daar veel meegemaakt! Ik heb deze blog gewijd aan mijn Italiëreis (mijn Berlijnse avonturen van de afgelopen tijd volgen weer de volgende keer). Het is een gigantisch verhaal geworden. De langste blog die ik ooit geschreven heb. Sla deze gerust over ;) . Ik deel hem in tweeën vanwege plaatsgebrek. Voor de geïnteresseerden is dit hopelijk leuk leesvoer voor een paar avonden. Ik heb er zelf ook meer dan een week lang een paar avonden aan geschreven en ben trots op het eindresultaat. Niet geschreven voor iemand anders, puur voor mezelf. Ik wilde het allemaal bewaren. Hierbij dus een verhaal over een reis door Italië, vol met drama, chaos, avonturen en blijdschap. Ik zou er een boek van moeten laten maken :P of misschien is het materiaal voor een film ;) . Buon divertimento!

Het was vrijdag 10 juli!! Eindelijk vakantie!! Ik stond een beetje op tijd op om nog wat laatste dingen verzamelen en om maar niet te laat te komen. Het meeste had ik al gedaan en ik was ontzettend tevreden en opgelucht dat ik alles nog geregeld gekregen had deze week. Wel met weinig slaap en veel stress maar het was nu vakantie!! Ik had nog nooit zoveel chaos meegemaakt ter voorbereiding op een reis: reisgenoten die afzeggen, accommodaties die gecanceld werd, discussies over een cadeau, ruzie om van alles en nog wat, moeilijkheden met het boeken van treintickets en ga zo maar door. Eigenlijk alles dat fout kon gaan was al fout gegaan. Dus het kon alleen nog maar beter worden, tocht? Laat die vakantie maar beginnen. Met mijn giga koffer haastte ik me naar de S-bahn. Daarna naar de airport bus. Met een chagrijnige chauffeur die zei dat we niet mochten instappen. De halte was immers 20 meter verder. Stoïcijns wachtte hij achter het stuur tot de aangegeven vertrektijd en reed toen de 20 meter tot het groepje wachtenden (inclusief mij), ja we mochten nu instappen. Pffff jeetje zeg; maar mijn blije bui over de aanstaande vakantie was niet kapot te krijgen. Eenmaal bij de incheckbalie op het vliegveld zag ik het al: één uur vertraging. Nouja, dat is nog wel te doen. Beetje jammer, dan werd het misschien een beetje laat met avondeten, maarja de rest zou wel op me wachten om ergens gezellig te gaan eten. Ik liep een rondje door het gebouw (mijn gate was in een bijgebouw, waarvoor ik al een hele afstand had moeten afleggen) en ontdekte dat er alleen maar 2 dezelfde eettentjes waren en 1 duty free shop en 1 tijdschriftenwinkeltje. Saaiiiii. Ik at bij wijze van lunch maar een stukje cheesecake en wachtte braaf op een stoeltje af. Toen het bijna tijd was om te boarden verscheen er ineens een verontrustende mededeling op het bord: “Delay undetermined, more info in 30 min”. Aarghhhh ik dacht dat ik gek werd. En iedereen om me heen ook. En al helemaal toen de volgende mededeling verscheen: “New departure time 19:00”. Waattttt???? 5 Uur vertraging? Hoe was het mogelijk. Het ongeluk bleef me maar achtervolgen. Inmiddels hadden al mijn medereizigers plaatsgenomen op de grond naast de muren om bij alle beschikbare stopcontacten hun telefoons, tablets en laptops te kunnen opladen. Wat een uitermate zielige bedoening. Er werd omgeroepen dat we ergens een eet- en drinkvoucher konden halen. Niemand deed iets en uiteindelijk is er nooit meer iets over gezegd. Toen ik op zoek ging kon ik ook niks vinden en zag zelfs een extra security check bij de gate waarvan ik dacht dat de voucher er te krijgen was. En wat is vliegveld Tegel klein!!!! Ik was kapot, maar wilde ook niet in slaap vallen. Geërgerd zag ik de minuten wegtikken en checkte om de haverklap de nog beschikbare verbindingen naar Lucca die avond. Ik at uiteindelijk maar een broodje, want veel ander beschikbaar eten was er niet. Uiteindelijk vond ik na een hele zoektocht nog één beschikbaar stopcontact: ergens op een toilet. Total vermoeid leunde ik tegen de muur, wachtend tot mijn telefoon zich een beetje opgeladen had. Het was eindelijk bijna tijd om te boarden en we hadden geen update meer gehad. Ik was bijna euforisch toen het half 7 was. En toen kwam het bericht: de vlucht was nogmaals vertraagd tot 20:10 :O … Nietttttt!!!! De tranen sprongen me in de ogen toen het tot me doordrong dat ik de allerlaatste bus en trein naar Lucca niet zou gaan halen die avond. Bye bye Bed & Breakfast; ik zat vast. Ik heb me zelden zo alleen gevoeld als toen.. Ik ging maar weer terug naar de gate, waar iedereen er verslagen bij zat. Waarom er zoveel vertraging was? Geen flauw idee, nog steeds niet. Was er personeel om ons te helpen? Nee natuurlijk niet. Om ons heen vertrok de ene na de andere vlucht. Ook naar Italië. En wij zaten daar maar. Ik voelde me moeër dan ooit. Uiteindelijk werd onze vlucht nog eens met 20 minuten vertraagd en had ik al besloten de nacht op het vliegveld in Florence te moeten doorbrengen.. Wonder boven wonder stegen we om half 9 op! Ik was zwaar chagrijnig en wilde het liefste in huilen uitbarsten. Van de vakantiestemming van mijn medereizigers was ook niks meer over. In het vliegtuig ondertekenden we met zijn allen een petitie om compensatie te krijgen en sowieso uitleg om de bitter slechte service. Niet dat dat waarschijnlijk iets uit gaat halen.. Tegen half 11 landden we eindelijk in Florence. Na een tijdje dubben besloot ik een hotel in de buurt te gaan zoeken. Terwijl ik online bijna een boeking bevestigde, kreeg ik het verlossende berichtje van bruid Zi: de beste vriend van haar bruidegom had een vriendin in Florence en zij wilde me een slaapplek aanbieden! Ik ben zelden zo dankbaar ergens voor geweest. Ik vond uit dat er toch nog een bus naar Florence ging! Wel pas om kwart voor 12. Ik nam contact op met het meisje en ze zei meteen dat het allemaal geen probleem was en ze me op het station zou komen halen. Aahhhhh wat geweldig!! Even na middernacht kwam ik aan op Stazione Santa Maria Novella. Voor een moment helemaal gelukkig nam ik een foto van het prachtige nachtelijke uitzicht op de stad. Ilaria en haar vriend haalden me op en wonen gelukkig dicht bij het station. Haar vriend sleepte mijn giga koffer een paar trappen omhoog. Een geweldig appartement. Met een aparte gastenkamer! Met zo’n mooie vide, met daarop mijn bed. Ohhh wat geweldig. Ze zeiden dat ik alles kon gebruiken, gewoon de koelkast in kon duiken als ik honger of dorst had, ze gaven me hun wifi code, een stapel handdoeken, een ventilator en een kushandje en “Buona notte”. Wat een ontzettend lief koppel.

Ik heb heerlijk geslapen. Wel maar een uur of 5/6; want tegen 7uur begonnen ze de buiten de straat compleet op te breken. Nouja, alles beter dan een nacht op het vliegveld, toch? Ik bedankte Ilaria hartelijk en ging vol goede moed op weg naar het station. Op aanraden van haar vriend ging ik meteen naar het tijdschriftenkraampje voor een ticket en omzeilde hiermee de gigantische rijen voor de ticketautomaten. Mooi op tijd vertrok de trein om 10 na 9. Ik sleepte mijn koffer het station uit in Lucca en wie stond daar te wachten op een taxi? Giulia!! Blij sprongen we in elkaars armen :D . Een bekend gezicht. Ik was zo gelukkig. De eerste de beste taxi werd ingepikt door 2 nonnen die net aangelopen kwamen :O hoezo ‘geven aan anderen’? We besloten maar te gaan lopen. Het was bloedheet en het zweet liep over mijn rug. Maar deze dag kon niet meer stuk. Ik verheugde me op een relaxte ochtend, met een ontbijt ergens, misschien een klein dutje en een lange douche- en beautysessie. Voor de deur van de B&B troffen we Sarah. Ze was extatisch om ons te zien en knuffelde ons uitgebreid. Na wederom een hele hoop trappen te hebben overwonnen met mijn koffer keek ik tevreden om me heen. Wat een leuk appartement. Ik at maar een müslireep en peer als ontbijt/ lunch. Even later kwamen Katrín en Alessandra gierend van de lach terug van de kapper met stijfgespoten krullende kapsels :P . De pret kon beginnen! Oeioei maar wat hadden wij het berichtje van Zi die nacht verkeerd begrepen! We werden niet om half 5 opgehaald, maar om half 2 :O . De moed zakte me weer in de schoenen. De stress kon weer beginnen. Snel gingen we allemaal douchen, omkleden, optutten en nadat ik 7 nagels had weten te lakken moesten we toch echt gaan. Pfff mijn make-up en haren waren door de hitte al meteen weer verpest. Toen vergat ik ook nog mijn cadeau, rende terug en maakte meteen een scheur in mijn prachtige jurk. Juist ja, de chaos was nog lang niet voorbij dus. Zou nog iets goed gaan deze reis? We werden opgehaald door bruidegom Nicola. We troffen ook meteen Jessica en andere bruidsmeisjes Fygi en een Chinese waarvan ik even de naam niet meer weet :P . Bij Nicola thuis werden we hartelijk ontvangen door zijn ouders en zus. Zi zat in de make-up. Na haar even bewonderd te hebben gingen we naar het tuinhuis waar de ouders van Nicola de tafel voor ons bruidsmeisjes gedekt hadden. Wat ontzettend lief. Er waren sandwiches en panzanella (Italiaanse broodsalade) en Nicola vroeg bezorgd of hij nog pasta voor ons zou maken. Nee hoor, doe maar espresso. Binnen de kortste keren was alles op en kwamen bakken met ijs op tafel. Heerlijk, ook nog een dessert! Tevreden ging ik weer terug naar Zi. Samen met Katrín, Jessica en Fygi maakte ik foto’s van Zi, lakte mijn overige nagels, zagen hoe Zi’s moeder haar haren deed en zagen we als eerste haar trouwjurk. Nadat ze omgekleed was, hielpen we met de sluier en sieraden. Ik nam maar het heft in handen omdat iedereen wat door elkaar aan het roepen was :P . Na de beste oorbellen en tiara gekozen te hebben begon de discussie over de sluier. Zi had niet kunnen kiezen en dus maar 3 sluiers gekocht :P . Helaas had de mooiste geen haarklem en dus zou hij zo afglijden. Dan maar kandidaat nummer 2. Ik pinde hem met heel wat speldjes wat in haar gladde haren. De laatste sluier moest dan maar als gedeelte voor haar gezicht dienen. Aan mij de tijk om secuur een heel stuk van deze 8-meter-lange sluier te knippen. Ook deze pinde ik vast en ze was klaar. Het is een gebruik dat de moeder van de bruidegom het bruidsboeket maakt en dat pas op de dag zelf onthult. En daar kwam de moeder van Nicola: trots overhandigde ze Zi een prachtig boeketje met beige bloemen, witte parels en een wit lint. Iedereen kreeg tranen in zijn ogen. We namen afscheid en vertrokken met een paar auto’s naar de locatie: een prachtige villa in de heuvels buiten Lucca. We keken onze ogen uit. We fristen ons snel op en gingen toen op de ons gewezen stoeltjes zitten. Uiteindelijk kwam Zi aan in een prachtige oude open auto met grote witte strik en bloemstuk voorop. Een meneer met saxofoon speelde een typisch bruiloftmuziekje. Een beetje verloren stond Zi daar, niemand deed iets. Dus besloten wij bruidmeisjes uiteindelijk maar toch naar haar toe te gaan. Opgelucht lachte ze naar ons vanonder haar sluier. We liepen trots voor haar uit en splitsten ons in 12 rijtjes van 4. Nicola stond er trots bij onder het prieeltje met witte wapperende doeken midden op het grasveld. De ceremonie was geïmproviseerd door wat vrienden, omdat ze al officieel in Hong Kong getrouwd waren. Het was geïnspireerd op Lord of the Rings (echt waar) en bestond uit enkele, voor mij totaal onbegrijpelijke teksten, over een reis en nieuwe wereld met enkele LOTR bewoordingen. De vrienden droegen allemaal een glimmende cape en de ceremoniemeester had zelfs een staf. Juist ja. Alessandra zou namens ons het woord doen. Alles ging zowel in het Italiaans als Engels. Een beetje gegeneerd om haar cape deed ze het verhaaltje dat we die morgen geschreven hadden over hoe Zi en Nicola elkaar ontmoet hadden we wij alle (ook grappige) momenten meegekregen hadden. Zi en Nicola waren diep ontroerd door ons momentje down memory lane en begonnen beide te huilen (en wij bruidmeisjes natuurlijk stiekem ook). Wat was het mooi! Blij gooide iedereen na de officiële kus met de uitgeelde zakjes rijst en ze liepen trots het grasveld af. Opgelucht lachend gingen wij met ons groepje naar het lagergelegen grasveld. Daar stonden een grote tent met buffet met de heerlijkste Italiaanse hapjes en een buffet met Prosecco. Heerlijk!! Genietend van zon, eten, het adembenemende uitzicht en elkaars gezelschap zaten we tevreden aan een tafeltje op de rand van het grasveld. Na een tijdje werden we geroepen voor de foto’s. Op aanwijzen van Jess (echt Amerikaans) deden we een aantaal grappige/ cliché foto’s en nog een paar ‘normale’ poses met het bruidspaar :P op het grasveld tussen de olijvenbomen. Daarna hebben we nog een tijdje rond de villa rondgelopen en zijn uiteindelijk op het gedeelte waar het diner zou plaatsvinden op het muurtje van het uitzicht vaan genieten. Alles was in stijl aangekleed. Wij als bruidmeisjes waren netjes in variaties op de kleur Tiffany Blue gekleed; en ook de linten overal de hele dag, kussentjes op het muurtje en de hele tafelaankleding pasten bij het kleurschema. Het was prachtig: 2 lange tafels met hortensia’s erop, hoge kaarsen, goedgekleurde servetten, naamkaartjes met de foto van het bruidspaar in de blauwe kleur, menukaarten in het Italiaans, Chinees en Engels in dezelfde kleur, slingers met lampjes tussen de bomen en eronder, boven de tafels, hingen draadjes met theelichtjes omlaag. Er was ook een ‘photo booth’: een hoekje bij een boom met een tafel met grappige zonnebrillen en diadeems en een paar lege fotolijsten die aan elkaar geknoopt van een tak aan de boom omlaag hingen. Het zag er piekfijn uit. De weddingplanner liep tevreden rond. Het diner was heerlijk en zo gezellig. Zi had ons aan haar tafel, schuin tegenover haar gezet. We kregen risotto met garnalen en appel, daarna ravioli met gehakt en daarna varkenslende uit Lucca. Toen was het tijd voor de bruidstaart. Iedereen kreeg een stokje met sterretjes. Onder luid gejoel en te midden van onze glitterende sterrenstokjes sneden Zi en Nicola de taart; met op de achtergrond de schitterende lichtjes van alle huizen in het dal. Het was een heerlijke sponzige taart met vanillecrème en rode vruchten. Na deze lekkernij was er nog een fruitbuffet met warme chocoladesaus. Werkelijk alles was geweldig verzorgd! Tijdens het eten hadden Zi en Nicola nog een korte speech gehouden en waren net als iedereen erg tevreden. We deden nog een leuke fotoshoot in de photoboot en uiteindelijk gingen we allemaal de dansvloer op. Deze was ingericht in een hoekje naast de villa. Overdekt met mooie witte doeken, compleet met een koffie- en drankbar, DJ en een gedeelte met zoetigheden. Je kon er die typische bruidssnoepjes(/bonen) eten, een bakje popcorn halen of een suikerspin laten draaien. Heerlijk! De DJ sloeg nergens op en daalde met zijn feestmuziek iedere minuut een niveau dieper :P . Maar wat was het een geweldige dag geweest!! Helemaal fantastisch! We hadden het nooit willen missen en waren ontzettend gelukkig dat we een kleine reünie gehad hadden met alle 7 van ons Florentijnse vriendinnengroepje! We wensten Zi en Nicola het beste op hun huwelijksreis en namen om een uur of 2 afscheid. Moe kwamen we ‘thuis’. We kletsten nog bij na en doken vol euforie ons bed in.

Op zondag konden we een klein beetje uitslapen. We dachten wel gewekt te worden door de B&B mevrouw die ons ontbijt kwam brengen. Maar een hele tijd realiseerden we ons dat we waarschijnlijk naar het ‘hoofdgebouw’ van de B&B, om de hoek, hadden moeten gaan voor het ontbijt. Nouja dan niet.. We fristen ons op en Katrín en ik pakten onze koffers. Samen met Sarah, Giulia en Alessandra gingen we naar de bekende Anfiteatro plein in Lucca. Op een terrasje aten we gezellig een ontbijtje. Even later troffen Katrín en ik Jessica en Fygi in een taxi die we besteld hadden. We namen afscheid van de rest en gingen naar het station. We gingen naar Florence! Daar namen we afscheid van Katrín die verder reisde naar het noorden. We splitsten ons omdat Jessica en Fygi samen een hotel hadden en ik uiteindelijk iets voor mezelf had moeten boeken. Mijn hotel was in een mooi palazzo naast Piazza San Lorenzo/ de Medici-kapellen. Helaas zat er wel een piepklein wenteltrapje in naar de kamers op de bovenverdieping. Stapje voor stapjes sleepte ik mijn koffers omhoog. Drijfnat van het zweet (het liep tot ver achterin de 30 graden) kwam ik in mijn kamer aan. Het was er gelukkig helemaal prima. Leuk uitzicht op de straat, genoeg ruimte en een grote tv. Ik friste me op en vroeg beneden om de wifi code. Om geen tijd te verliezen liep ik meteen het centrum in. Het treffen met Jessica en Fygi werd maar steeds uitgesteld, maar ik vond het helemaal prima. Ik was weer in mijn stad en het voelde alsof ik eindelijk weer thuisgekomen was. Ik heb me al lange tijd niet meer zo overgelukkig gevoeld. Met een lach die de hele dag niet meer van mijn gezicht te slaan was slenterde ik door de stad. Links, rechts, die winkel, ook nog die andere winkel in; even kijken op dat en dat plein… Binnen de kortste keren had ik een paar aankopen in mijn hand, enkele nieuwe winkels/ andere veranderingen in de stad ontdekt en al mijn highlights gezien. Nouja, bijna al mijn highlights! Toen we uiteindelijk afspraken elkaar pas even voor het eten te treffen, besloot ik naar mijn meeste favoriete plek van de stad te wandelen: Piazzale Michelangelo. Onverstoord stapte ik door, over Ponte Vecchio, langs de Arno, de heuvel omhoog door de rozentuin, over de laatste trappen naar het prachtige panoramapunt, waar ik helemaal plakkerig en bezweet aankwam. Maar het kon me niks schelen. Ik had inmiddels een manische lach op mijn gezicht en vroeg meteen iemand om een foto van mij en het uitzicht te maken. Totaal gelukkig sloeg ik daarna aan maken van selfies. Ik kocht een vers flesje water en een heerlijk frisse citroengranita en zat plofte zeer tevreden neer op de trap met mijn blik op het overweldigende uitzicht. Ineens was alles helemaal in orde. Deze dag en hele vakantie konden niet meer stuk. Alles was vergeten. Ik zat daar. Op de trap. Bij mijn favoriete plek. In de mooiste stad van de wereld. Ik was eindelijk weer thuis :D . Ik had er nog wel uren kunnen zitten. Gewoon, met mijn eigen gedachtes, ongestoord, genieten van het uitzicht, het moment, de warme zon, de toeristen en het Italiaanse gekwetter om me heen. Alles in de wereld was even helemaal perfect. Mijn leven Berlijn kwam geen moment in me op. Het was alsof ik zo een stukje door zou lopen en naar huis zou gaan in Florence. Even langs mijn supermarkt en dan op mijn dakterras een tijdschrift gaan zitten lezen met een wijntje erbij.
Na dit waarschijnlijk mooiste momentje van de vakantie vertrok ik weer naar beneden. De bus kwam natuurlijk niet, dus besloot ik terug te wandelen. Weer een mooie route vol met fotomomentjes. Toen ik Jess en Fygi trof besloten we ons maar eerst te gaan opfrissen en elkaar pas bij het restaurant te treffen. Op mijn kamer sprong ik fris uit de douche rondjes tussen mijn bed en de badkamer terwijl MTV opstond. Druk dansend en playbackend genoot ik van de Florentijnse geluiden op straat :) . Ik kleedde me leuk aan en verheugde me op het eten. Jess en Fygi hadden die middag gereserveerd bij ons favoriete restaurant, 13 Gobbi. Maar goed ook, want het is er altijd druk. En nu loopt het er ineens al helemaal storm! Om kwart voor 10 kregen we eindelijk ons tafeltje. Ik genoot van een heerlijke vitello tonnato vooraf, gevolgd door verrukkelijke pasta vongole en de befaamde cheesecake van het restaurant die we hadden gereserveerd :P .Oh wat was het heerlijk! En zo gezellig! De vakantie was nu echt begonnen. Helemaal in relaxte sferen maar ook doodmoe vertrokken we allemaal naar ons hotel na het eten.

De volgende ochtend ging de wekker alweer op tijd. Ik genoot van een simpel, maar echt Italiaans ontbijtje. Ik kreeg een mandje voorgezet met 2 croissants, een wit broodje, Nutella, jam en een bekertje sinaasappelsap. Natuurlijk koos ik er ook een cappuccino bij :) . De meneer die op dat moment bij de receptie zat zei me meteen dat hij mijn koffer natuurlijk naar beneden bracht (want ik was helemaal benauwd over dat minuscule wenteltrapje). Heel stoer nam hij mijn koffer in een hand totaal luchtig naar beneden. Ik was erg onder de indruk. Op naar het station! Daar trof ik Jess en Fygi. We hadden de trein om 10.19 naar Napels. Het ging helemaal perfect. De trein vertrok op tijd en we genoten van het uitzicht onderweg op alle dorpen, plaatsen steden die we passeerden. En natuurlijk hadden we tijd voor een welverdiend dutje. En tegen 13u waren we dan in Napels! We zetten onze koffers in de opslag en liepen richting centrum. De eerste indruk was prima: een hypermodern glas-met-staal bouwsel boven het metrostation. Ernaast een grote bouwput, maar dat is alleen maar positief toch? Een plein met groot standbeeld en grote, typisch Italiaanse gebouwen. De zijstraten rondom het station waren niet bepaald om over naar huis te schrijven: puur ghetto. Rommel, mensen die op straat zaten, afval, overal drogende was, afbladderende muren, treurige balkonnetjes en gehavende luiken. Mijn typische vooroordeel over Napels dus :P . Maar hoe verder we liepen, hoe mooier het werd. Heb me geen moment onveilig gevoeld, iets waarvan ik wel een beetje uitgegaan was. De winkels waren typisch zuidelijk: veel blingbling, goud, grote logo’s en kitschstofjes. Denk Dolce & Gabbana en de goedkopere versies daarvan ;) . Alles op het ordinaire af, maar natuurlijk belachelijk goedkoop. We zagen mooie pleinen, oude gebouwen en steeds mooiere winkels terwijl we dichter bij het water kwamen. Eenmaal bij de ferryhaven aangekomen keken we onze ogen uit. Uitzicht op de Vesuvius aan de overkant van de baai, kerken achter ons, de rest van Napels hoog tegen een heuvel gebouwd, prachtige cruiseschepen en een reusachtig fort om de skyline af te maken. We beklommen de weg naar het fort, Castel Nuovo, en hielden een fotomomentje. (Ik heb nog nooit zo vaak op de foto gemoeten als nu met mijn 2 Aziatische vriendinnetjes :P). Daarna vervolgden we onze weg en kwamen uit in Galleria Umberto 1 (vergelijkbaar met Galleria Vittorio Emanuele in Milaan. Een prachtige overdekte winkelgallerij met dure winkels, gouden ornamenten en marmeren vloer. Hierna wandelden we naar Piazza del Plebiscito; leek wel een soort Sint Pietersplein in het klein. Prachtig. Ernaast was een lange straat met uitzicht op de zee en haven. Op een hoek met uitzicht op de baai en Vesuvius vonden we een terrasje. Als we toch in Napels waren moesten we vis eten! We bestelden van alles met zeevruchten als lunch en genoten van het heerlijke warme weer, de vriendelijke mensen en het mooie uitzicht. We waren in het centrum al wat winkeltjes in geweest, dus we liepen verder langs het water om nog wat meer wat van de waterkant te genieten. Om de bocht vonden we een 2e groot stuk baai. Adembenemend! Met de inmiddels laagstaande zon op de achtergrond, een bruidspaar dat foto’s maakte, vissersbootjes naast zeilboten, terrassen en nog een kasteel: Castel dell’Ovo. Een erg fotogeniek stukje Napels. Had echt niet verwacht dat Napels zo mooi zou zijn. We kochten nog ergens een ijsje en bedachten ons toen dat het eigenlijk al erg laat was! Teruglopen naar het station? We hadden een paar uur over die route geslenterd dus dat zou niet gaan lukken.. Een bus? Een taxi? Het was al half 8 geweest en om 20u ging de kofferstalling dicht. Het was een race tegen de klok. Lichtelijk paniekerig renden we rond om een bus en/of taxi te vinden. En ineens: een taxi. Jess maakte de beste man meteen wijs dat we binnen 10 minuten op het station moesten zijn. Oh dat zou hij wel voor ons regelen. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt :P . Ik keek de halve rit maar uit het zijraampje om maar niet in lachen uit te barsten. Onze chauffeur reed druk toeterend (totaal onterecht) zigzaggend door het verkeerd. Daarna koos hij voor de trambaan, tussen de 2 rijstroken in. Zigzaggend tussen de trams door en ineens een scherpe bocht naar links, over de linker weghelft een zeer smal zijstraatje in. Iedereen die wilde oversteken reed hij bijna van zijn/ haar sokken; nog steeds druk toeterend. Het was geweldig. En zo kom je nog eens ergens :P . En jawel hoor, in 10 minuten waren we op het station. We waren de laatsten die koffers kwamen ophalen. Pfoee we hadden het gehaald. Toen op zoek naar onze bus. Na even zoeken en vragen moesten we langs de bouwput lopen. Daar hadden zich inmiddels wat ongure types verzameld met hun verkoopwaar. Ze bekeken ons allemaal van top tot teen en hadden hun commentaar klaar. Juist, we zijn in het cliché Napels beland :P . Na een tijdje kwam gelukkig de bus. Halverwege moesten we overstappen. Ik was blij dat ik dat al in Berlijn uitgezocht en uitgeprint had. We stonden op een prachtig plein. Onze volgende bus liet weer even op zich wachten. Uiteindelijk kwamen we in het stikdonker aan in Posillipo, de veilige woonwijk waarin Jessica een B&B voor ons gevonden had. We hadden gedacht hier nog misschien een hapje te kunnen gaan avondeten, maar er was niets te zien. En we waren doodmoe. Daar stonden we dan. Links, heel diep onder ons, de zee. Rechts donkere straten die omhoog liepen. We liepen de grote straat 2 keer een stukje op en neer. Hè, ons huisnummer werd gewoon overgeslagen! Ineens zagen we dat we voor ons nummer een zijstraat in moesten. We vonden het niet. Ik vroeg een oud vrouwtje naar het huisnummer. We moesten nog verder de straat in en de bocht om. Jess en Fygi beviel het niet; dus ging ik zelf een kijkje nemen. Na een heel stuk de bocht om te zijn gelopen, kwam ik hoog boven J & F in een parallelstraat uit. Via een trap rende ik weer naar hun toe. Jess had inmiddels een man op een motor aangesproken. Ohja hij wist wel waar onze B&B was! Maar met die grote koffers van ons?! Er kwam een andere man op een scooter aan. Of hij even mee kon helpen met die meisjes. De eerste aardige meneer (in de 30 / 40?) keek me aan: “Kom jij bij mij achterop”. Huh? Achterop?... Hmm bij de eerste de beste vreemdeling.. in Napels?? Maarja mijn koffer achterop hijsen zoals de andere meiden bij meneer nummer 2 aan het doen waren leek me nog een minder goed idee. Ik wil mijn koffer niet kwijt :P . Dus stapte ik maar achterop de giga motor. “Goed je koffer vasthouden”. En daar ging ik dan. Wijdbeens achterop het bakbeest, met mijn koffer in mijn rechterhand erachteraan slepend. Ik wilde dat hier foto’s van waren want dit moet toch werkelijk geweldig uitgezien hebben :P . Echt een onvergetelijk moment en eentje die we de hele week nog vol plezier herbeleefd hebben. Berg op, bocht om, nog een bocht om.. Ik was blij dat we dit niet waren gaan lopen. De aardige meneer vroeg geïnteresseerd of dit onze eerste keer in Napels was en nog een paar andere kleinigheidjes in perfect Engels. Hij zette me voor de deur van de B&B af. Ik bedankte hem hartelijk. Daar stond ik dan. Meneer nr. 2 kwam met het koffer van Jessica. Ik kon de koffers amper weerhouden van de heuvel af te glijden, toen ik “Ciao?” “Hello!” hoorde. Boven me op een balkon zwaaide een meisje naar me. Ze was van de B&B. Ze hielp me met de koffers en liet me ons ‘huisje’ aan de overkant van de straat zien. Prachtig :) . Een paar appartementen in een grote mooie tuin. Mama kwam ook nog even voorbij. Inmiddels hoorde ik weer een motor stoppen. Paniekerig hoorde ik “Daphne? Daphne where are you!”. Ik rende snel naar Jess en Fygi. Ze waren opgelucht me weer te zien :P . Eind goed, al goed. En wat een fijne slaapplek! De keuken deelden we met een andere man, die sliep al. Nou geen probleem. Heerlijk deden we ons ding. Werden wel nog geplaagd door een klopgeest? :P Binnen de kortste keren ging de stroom tig keer uit. Was een probleem in de regio werd ons uitgelegd toen we het meisje belden. Hmm. Juist ja. Het was apart. Aan uit aan uit. Goedenacht ;) .

Dinsdag was het weer een vroege dag want we hadden deze week een drukke planning! Even na achten gingen we aan het ontbijt en ontmoetten onze buurman. Waaaatttt?? Een jongeman? En nog een leuke Italiaan ook? Hmm dat hadden we er ons nou helemaal niet bij voorgesteld. Maakten een praatje en genoten toen zelf van ons typisch Italiaanse ontbijtje met espresso en alleen maar zoete broodjes, gebakjes en smeersels. Daarna gingen we naar de bushalte. We stonden een eeuwigheid in de zon te wachten. Want een schema? Nee daar doet men in Napels niet aan. Bij onze overstapplaats besloten we de rest te lopen. Ik stevende stevig door, maar mijn vriendinnetjes konden mijn lange benen niet zo goed bijhouden. Op een voor mij zeer traag tempo liepen we door het centrum. Door een prachtige winkelstraat die we nog niet gezien hadden. Uiteindelijk kwamen we bij de ferryhaven en ontdekten dat we net een ferry gemist hadden. Dan maar de volgende over een uur. We gingen naar Capri!! Wat een mooie overtocht. Met prachtig uitzicht op Napels achter ons en het mooie Capri ver vooruit. Ik was op het bovendek gaan zitten om heerlijk uit te waaien en van al het moois te genieten. Eenmaal in Capri moesten we lachen om de belachelijke afdruk die de zon op mijn benen had gemaakt: mijn tas has op mijn bovenbenen gestaan en nu had ik er dus een duidelijk lichter vierkant :P . We keken onze ogen uit in de kleurrijke en levendige haven. Bij een van de eerste terrassen gingen we gezellig zitten. Ik koos netjes voor een salade, past wel bij een hautain eiland toch ;) ? Daarna liepen we een stukje in de haven en besloten toen met de funicolare (een soort kabelbaan, dat woord kende ik nog uit Montecatini van vorig jaar) helemaal omhoog te gaan, naar het centrum van Capri-stad. Ohh en wat was het uitzicht daar moooi!!! We keken ver uit over het kristalheldere water, de rotsige kusten van het eiland, de gekleurde huisjes en alle bomen, bloemen en kronkelende straatjes. Geweldig! Weer tijd voor een fotomoment natuurlijk :P . We wandelden door een winkelstraatje met wederom geweldig uitzicht op al het moois beneden ons. Allemaal dure winkels natuurlijk; maarja Capri is dan ook zeker niet goedkoop. Na een rondje gemaakt te hebben liepen we de andere kant van het centrum op. We stopten bij een kraampje op het centrale plein waar ze de beste uitvinding van de week verkochten: een mix van versgeperst sinaasappelsap en citroengranita. Whaaaaa hemels!! Tevreden wandelden we verder door een nóg mooiere straat, vol met designerwinkels, dure hotels en de mooiste bloemen. Wat een mooi eiland. Jessica waas weer flink aan het shoppen geslagen en ineens begon de tijd te dringen. Helaas moesten we alweer naar beneden. De laatste ferry ging om kwart voor 6. We genoten van het ritje naar beneden met de funicolare. Wat was het een mooie middag geweest! Kort maar krachtig en zeker voor herhaling vatbaar. Capri is een aanrader als je ooit een in de buurt bent! Eenmaal weer in Napels besloten we voor een echte Napolitaanse pizza te gaan! Napels is immers de stad waar de pizza, pasta, gelato en ga zo maar door vandaan komen! Bijna de hele Italiaanse eetcultuur komt uit deze stad van lichtelijk vergane glorie. Ik had de pizzeria opgezocht waar de enige echte Pizza Margherita ooit is uitgevonden. We vonden hem in een klein zijstraatje in de buurt van Piazza del Plebiscito. We kregen een mooi plekje op straat, met een gitaarspelende oude man naast en uitzicht op de marmeren plaquette die duidelijk maakte dat de Pizza Margherita er in 1889 was bedacht. Het was een supergezellige avond. Niet de allerbeste pizza’s ooit, maar door de hele atmosfeer en natuurlijk de historie, zeer de moeite waard. En we waren wederom omringd door ontzettend sympathieke Napolitanen. Deze stad en zijn inwoners vielen toch 100% mee!

De volgende dag zaten we al om half 8 helemaal gesteven en gestreken aan het ontbijt, na alweer een zeer korte nacht. Francesco, de broer van het meisje van de B&B hielp Jess braaf met het uitstallen van de prosciutto, salami, tomaten etc. die ze allemaal gekocht had omdat ze geen dag langer een zoet ontbijt wilde eten :P . Arme jongen, zal wel gedacht hebben ‘stomme toeristen’. We gingen richting Amalfikust! We waren uiteindelijk toch nog wat laat vertrokken en het wandelen duurde lang. Ineens zagen we een taxi. We kregen weer een chauffeur zo gek om ons binnen een paar minuten ergens heen te brengen :P. Alhoewel deze wel leek om re te rijden en iets te veel op zijn gemak leek. Maar we haalden het net! Al om 9u hadden we de ferry naar Sorrento, helemaal aan de overkant van de grote baai waar o.a. Napels aan ligt. Weer zat ik te genieten op het bovendek van zon, wind, zee en uitzicht. De haven van Sorrento was een zeer sobere versie van die van Capri. Maar zeker niet oninteressant. Hoog op een rots torende een gigantisch luxehotel, geflankeerd door prachtige oude gebouwen en mooie natuur. We liepen eens een rondje bij de haven en zagen toen in de verte aan het einde van een straat een giga hoge muur met een zigzaggende trap. Zouden we die dan maar opgaan? Puffend en zwetend kwamen we boven. En jawel hoor, hier was dan het echte centrum van Sorrento. We stonden op een mooi plein met prachtig uitzicht achter ons richting de oneindig lijkende zee. We keken eens om ons heen om te bepalen wat te doen toen we zagen dat naast de vertrekplaats van zo’n toeristentreintje waren beland. Heee was dat geen goed idee? We gingen op dit vroege uur al kapot van de hitte en hadden van de afgelopen dagen al zoveel kilometers in de benen zitten dat we ons toch wel zo’n rustmomentje konden gunnen! We kochten kaartjes en stapten even later in het treintje. We kwamen langs mooie pleinen, oude gebouwen, panoramapunten hoog bovenop de rotsige kust, winkelstraten en nog meet mooie pleinen. Mooi stadje, maar ook niet heel veel meer tijd waard. Prima dus! Hadden we dat ook weer gezien. We liepen de zigzaggende trap weer af naar de haven om daar op zoek te gaan naar een strand. We hadden gisteren in Capri al voor niks onze strandspullen meegenomen dus nu moesten we toch echt even gaan zwemmen en relaxen! Het was toch ook vakantie? Het ‘strand’ bestond uit steigers met bedjes en parasolletjes. Hmm dat hadden we ons nou niet helemaal erbij voorgesteld. Op naar de volgende bestemming dan maar? We hadden die dag nog Positano op de planning staan, en aangezien dat het begin is van de befaamde Amalfikust, moesten we daar toch zeker wel een mooi strand kunnen vinden! De mevrouw in het infohokje vertelde ons dat de bushalte links van het centrum lag en de bus erheen net vertrokken was. Aargghhhh weer helemaal terug de straat door, zigzag-trap op, door de winkelstraat, naar het station. Gelukkig hoefden we niet al te lang op de bus te wachten. Het was uiteindelijk een rit van meer dan een uur, over hoofdzakelijk misselijkmakende haarspeldbochten dwars over alle rotsen waaruit dit deel van Italië bestaat. Maar met spectaculaire vergezichten onderweg, dat wel. Ik was blij toen we eindelijk uit de warme, schommelde bus mochten. En wat stonden we op een prachtige plek! We liepen tussen de charmante huisjes, met mooie bloemen, fijne balkons en geweldig uitzicht op de zee omlaag. Allemaal smalle gangen en trappen verbonden de tegen de rotshelling opgebouwde huizen. Een ontzettend fotogeniek plaatsje. Ont-zet-tend mooi!! We keken onze ogen uit en schoten onze camera’s vol. We waren in een waar stukje paradijs beland. Na onze tocht naar beneden liepen we door een leuke winkelstraat, die uiteindelijk werd overdekt door bougainvillea; de bloem die overal in Positano te zien was tussen de gebouwen. Erg charmant. Langs de dom liepen we naar een paar leuke pleintjes en vonden toen een gezellig terras met uitzicht op het strand (!) en de frisblauwe zee. Ik koos voor een frisse salade (jaja, nog steeds in mijn gezonde mood) en Jess en Fygi voor zeevruchten. We keken naar langslopende mensen, roddelden wat en verheugden ons op het aanstaande relaxmomentje op het strand. We zochten na de lunch een plekje in het zand; maar het was zo heet! We sprongen snel naar een schaduwplekje om ons voeten maar niet aan het zand te verbranden. J+F kozen er toen voor om een bedje met parasol te gaan huren; ik ging gewoon fijn met mijn handdoek in het zand zitten. Voor die hooguit 2 uurtjes (ja, het was alweer laat) dat we hier zouden zitten? Na even rond te hebben gekeken hupste ik moedig met mijn blote voetjes door het gloeiende zand en daarna over een stukje keitjes (aiaiai). Ahhh maar wat was het water fijn!! Ontzettend schoon, glinsterend en heerlijk koel. En er zat veel zout in! Moeiteloos bleef ik drijven. Zalig! Ben hierna nog 2 keer in het water gaan dobberen, met kleine zonpauzes op mijn handdoek ertussen. En toen verdween tegen 19u de zon achter de hoge rotskust van Positano; het was weer tijd om te gaan. We liepen de andere kant van het stadje in, deden nog een souvenirwinkeltje aan en zetten het toen weer eens op een rennen. Helemaal bezweet vonden we uiteindelijk (een beetje te laat) de bushalte. Gelukkig, de bus moest nog komen. Onderweg vielen we meteen in slaap. Eenmaal terug in Sorrento zouden we de allerlaatste trein, om half 10, naar Napels nemen. We wachtten braaf op het perron en stapten uiteindelijk in; toen mij met mijn moeë hoofd iets opviel. Op het digitale bord in de trein stond ‘Sorrento’. “Huh! Meiden, de trein uit! We zitten in de verkeerde, deze gaat terug naar Sorrento!”. Ohja ik had gelijk, ze liepen snel achter me aan. Maar wacht eens even… We zijn toch in Sorrento? Niet meer in Positano… Ik haalde de 2 plaatsnamen helemaal door elkaar en had niet door dat de huidige plaats in de trein stond en niet de bestemming. De vermoeidheid eiste zijn tol. En ja hoor daar vertrok de trein net.. Neeeee de allerlaatste trein!! Ik voelde me diep, diep schuldig. Jess dacht dat er wel een reden voor zou zijn, misschien was het voorbestemd en maakten we nu nog iets geweldigs mee. Waarschijnlijk konden we er later om lachen. Nou, ik wilde op dat moment het liefste huilen. Na meer dan een half uur drukke discussies te hebben gevoerd met taxichauffeurs over het belachelijke tarief van €150 besloten we maar het centrum weer in te lopen. En wat zagen we daar: een avondmarkt! Ontzettend gezellig. Het was er superdruk; er waren veel eetkraampjes, een paar prullariastandjes en een aantal winkels was zelfs open. We kochten wat te eten, want tenslotte hadden we alleen maar geluncht. Ik genoot van mijn crêpe met witte en bruine chocolade. Om 23u zou er nog een laatste bus naar Napels gaan en aangezien we de taxi echt niet wilden betalen besloten we die maar te nemen. Het werd weer een avontuur! We stonden in de propvolle bus, die overruled werd door mannen. Jess had gezien hoe ze vrouwen van de stoeltjes afduwden zodat ze zelf allemaal konden zitten. Zo, de Zuid-Italiaanse macho’s zijn ook present. Het duurde en het duurde. De bus slingerde vervaarlijk van links naar rechts. Iedereen kende chauffeur en het leek wel of hij mensen persoonlijk voor de deur afzette. Het werd langzaam iets leger. We werden omringd door mannen met gouden kettingen, vettige haren, enge grijnzen en gladde kostuums. Ze zaten druk in het Napolitaans tegen elkaar te murmelen en naar ons te kijken. Jess merkte precies op wat ik ook al dacht: “We zijn in een scene van The Godfather beland”. Ik weet niet of het nou fascinerend of angstaanjagend was; maar we hadden geen keuze. Een paar ordinaire meiden hield nog wat mannen aan de praat (Jess hield bij hoog en laag vol dat het prostituees waren) en verder hadden wij dus nergens last van. De rit duurde een eeuwigheid en pas op het laatste konden we alledrie zitten. De machomannetjes hadden één voor één nog vóór Napels de bus verlaten. We waren absoluut kapot. Maar hadden er wel weer avontuur bij. Weer iets voor mijn blog :P . Het is niet uit te leggen wat we om ons heen zagen in die bus maar het was achteraf toch zeker een onvergetelijke ervaring. We kwamen na 2 meer dan uur (i.p.v. de geplande 1 uur durende rit) in Napels aan. Achterin lag nog een man; helemaal laveloos en totaal niet bij bewustzijn. De stoere mannetjes hadden wat tegen hem gestampt onderweg toen bij een halte de deur niet dichtging omdat zijn voet ertussen lag. We lieten de chauffeur het maar oplossen, want wij waren er nog niet. Gelukkig vonden we vrij snel een taxi met een jonge chauffeur. Hij was heel aardig en reed flink door. En berekende ons een historisch lage prijs. De prijzen leken alleen maar te dalen; onze chauffeur die over de trambaan ging de eerste dag had ons flink besodemieterd. Hij zette ons netjes voor de deur af en wachtte totdat we de klink in onze hand hadden. Maar! De sleutel! Wie had die? Allemaal hadden we hem niet.. We stonden te discussiëren, toen de deur openging. We keken recht in het vriendelijke gezicht van Francesco. Hij is echt de vriendelijkheid zelve hadden we deze dagen al gemerkt. Hij had gezien dat we de sleutel vergeten waren en gewacht tot we terug waren. Neeeee en net die ene keer dat we om 2 uur ’s nachts thuiskwamen!! We voelden ons ontzettend schuldig en verontschuldigden ons wel 10 keer. Naderhand waren we echter zo uitgeput dat we er eigenlijk alleen maar om konden lachen. Wat overkwam ons toch allemaal? Zouden we nog één dag zonder drama kunnen hebben? Nog nagiechelend vielen we in slaap.

Op donderdagmorgen sliepen we een heel klein beetje uit omdat het wel extra laat was geworden die nacht. Na wederom een paar uurtjes slaap stonden we tegen 9uur een beetje op. Wat bleek? Onze leuke buurman had zijn vriendin op bezoek! Wie had dat gedacht. Maar wat bleek het een onaardig mens te zijn. Wij waren net wat te geïnteresseerd geweest in haar vriend en nu keek ze ons vanuit de deuropening de hele tijd vuil aan toen we zaten te ontbijten. En we hadden het natuurlijk nog erger gemaakt door die nacht zo laat thuis te komen en in luid lachen uit te barsten.. Aii.. We besloten maar te wachten totdat ze eindelijk zou vertrekken; want ze zat al meer dan uur klaar met haar koffertje. Dit resulteerde uiteindelijk in een paar uur zitten tuttelen aan het ontbijt en op onze kamer, nog meer lachen en ongeduldig uit het raam staren tot mevrouw genegen was te vertrekken :P . Eigenlijk ook niet eens zo erg, zo’n rustige ochtend, voor de verandering. We gingen tegen 13u eindelijk naar de bushalte. Na onze gebruikelijke wandeling door het centrum kwamen we weer totaal bezweet bij de ferryhaven aan. Daar wilden we een treintje naar Pompeii nemen! Maar wat bleek, we hadden de allerlaatste net gemist! Die ging om kwart voor 2. Waaattttt. Zo vroeg. Pfff hadden wij weer. Om niet nog langer tijd te verliezen besloot ik dat we naar het station gingen en de eerstvolgende Circumvesuviana trein namen (jaja, had ik allemaal al in Berlijn uitgezocht). Op het station pauzeerden we nog even bij het zaakje waar we na onze aankomst op maandag hadden genoten van iets te knabbelen en gratis Wifi. Vraag me niet hoe het kan, maar door al onze omzwervingen was het ineens al 17u toen we door de poortjes bij openluchtmuseum Pompeii liepen. Maar ach, dan was het misschien minder warm? Jessica had zich immers al weken zorgen gemaakt dat we een trip naar Pompeii niet gingen overleven. En inderdaad: bij de ingang werd gewaarschuwd om voldoende water mee te nemen. Want Pompeii is groooot!! Gigantisch! En niet bepaald schaduwrijk. We hadden anderhalve uur tot sluitingstijd. Daarmee zouden we toch wel een groot deel moeten redden? Nou, dat viel even zwaar tegen. Ik wist eerlijk gezegd niet dat er nog zoveel rechtop staat. Het was nog steeds een ware stad. Met onhandige keien als ondergrond. Hobbelend liepen we steeds verder Pompeii in. Overal volgden fotomomentjes :P . Maar eerlijk is eerlijk, het is één van de meest fotogenieke ruïnes die ik ooit gezien heb. Ook prachtig gelegen natuurlijk aan de voet van de Vesuvius, dichtbij zee en naast de nieuwere plaats Pompeï (met één ‘i’ dus). We zagen zebrapaden uit de oudheid (grote uitstekende keien waarover je als een kikker naar de overkant sprong), overblijfselen van tempels en huizen, ‘graffiti’ uit de oudheid en veel mooie ornamenten en schilderingen. Het was prachtig. Iedere hoek die we omgingen bracht weer iets nieuws. Uiteindelijk kwamen we bij het grote theater. Prachtig. Daar zagen we in de verte nog een bruidspaar foto’s maken (bruidspaar nummer 4 die dag, check). We namen er even de tijd om te zitten en om ons heen te kijken naar al deze pracht van ruim 2000 jaar oud. Na nog een paar uitgebreide fotomomenten en gehobbel over de keien besloot ik zelf gewoon maar flink door te stappen. Met mijn lange benen ging ik toch een stuk sneller. Binnen de kortste keren was ik Jess en Fygi kwijt onderweg naar het amfitheater. Snel stevende ik door. Met nog amper 3 kwartier op de klok wilde ik nog zoveel mogelijk zien. En daar was het theater dan! Het Romeinse Colosseum in het klein. Prachtig. En wat vond ik in dat rare piramidevormige gebouw in het midden? Een fototentoonstelling over de opgravingen met in het midden de versteende lichamen van enkele slachtoffers. Als een heuse ramptoerist had ik natuurlijk gehoopt dit nog te zien. Fascinerend en tegelijkertijd ook ietwat ongemakkelijk. Een moeder (?) met kind op schoot, een slapend persoon, iemand die van schrik zijn armen onhoog hief, iemand waarvan de schedel en tanden te zien waren tussen de versteende lava en iemand met duidelijk zichtbare plooien in de kleding die helemaal om hem heen gedraaid zat. Levenloze wezens, onverwacht getroffen door onheil. Het was doodstil in het gebouwtje. Dit maakte de Pompeii ervaring toch wel compleet. Maar met nog wat tijd over kon ik het niet laten om weer de hoofdweg op te rennen, honderden meters over de keien te struikelen, onderweg een ongerust berichtje van Jess te beantwoorden dat ze me kwijt waren en mijn weg te vervolgen naar de linkerkant van de stad waar we helemaal nog niet geweest waren. Na een paar straten door gezigzagd te hebben werden ik en een paar andere toeristen door een bewaker gezegd richting de uitgang te gaan. Helaas, het was al sluitingstijd. Pompeii is gigantisch, en trek er zeker een dag voor uit. Werkelijk een fascinerende geschiedenis met prachtige overblijfselen. Hier ga ik zeker nog eens terug! Eenmaal terug in Napels (met een veel snellere trein dan op de heenweg!) besloten we gezellig de tijd te nemen om te gaan uiteten op deze laatste avond samen. We hadden immers al vaak genoeg lunch of diner overgeslagen en die dag sowieso alleen maar ontbeten, dus we moesten er een rustig avondje van maken. Na een heeele wandeltocht door Napels (boohhh die stad leek met de minuut uitgestrekter te worden) belandden we pas om kwart voor 10 bij een leuk restaurantje. We hadden nog een zijsprong gemaakt naar de Napolitaanse dom, die we nog niet gezien hadden. Maar hij viel zwaar tegen, niks leuk plein met terrasjes eromheen. Alleen maar achterbuurten en het oh zo bekende afval. De straten lagen inmiddels vol met stinkende vuilniszakken. Overal waar je keek lagen bergen afval. Napels, de stad die uitpuilt van de rommel en waar de vuilnismannen niet willen werken. Het is dus echt waar. Het restaurantje dat we vonden lag weer ergens waar we nog niet geweest waren. Ik moet nog eens terug naar Napels om alles te zien, want deze stad is echt overweldigend groot. Het bleek een pizzeria te zijn die Jess op een lijst had gezien als één van de oudste pizzeria’s. Het zag er niet al te geweldig uit, maar we hadden weer vele kilometers op de teller staan dus we ploften moe neer. Ik ging voor een pasta (jaja ik weet het, in pizzastad Napels had ik eigenlijk iets anders moeten bestellen). Het smaakte ondanks de plastic stoeltjes en vreemde ober goed :P . Het werd hoe langer hoe drukker ook al liep het tegen 23u. Om half 12 vonden we een ijszaak die nog open was (nouja, dat geldt voor de meeste gelateria’s). We kochten ons laatste Napolitaanse ijsje en liepen genietend te kijken naar alle verschijnselen om ons heen. Een lange winkelstraat, met afwisselend prachtige kerken, afbladderende gevels, hopen vuilnis en gezellige restaurantjes. Interessante stad, Napels, zeker een bezoekje waard. Maar verwacht geen openluchtmuseum zoals in Florence of Rome. In Napels is het zoeken naar schoonheid. Maar misschien zit die ook wel in de typisch Napolitaanse armoedigheid? Onze bus bleek al niet meer te rijden, dus vonden we weer een supergoedkope taxi. Voor de laatste keer kwamen we helemaal gesloopt aan bij onze B&B. Francesco hield een tuinfeestje met vrienden. Maar dat was al snel afgelopen, want eenmaal binnen ging de stroom weer voortdurend uit. Zoals eigenlijk iedere avond. Er zat altijd wel iemand van ons plotseling in het stikdonker in de badkamer. Grrrrrr om gek van te worden. Nee, geen enkele dag van onze gezamenlijke reis verliep vlekkeloos. Maar of dat nou uiteindelijk zo erg was? Nee, we waren het erover eens dat het één van de beste reizen ooit was. Tevreden vielen we deze laatste nacht in slaap.

To be continued...